Norwegia, lata 80. XX wieku

Urodzony w Moskwie - jeden z najwybitniejszych polskich fotografów. Jego ojciec prowadził atelier fotograficzne w Moskwie, a następnie w Lublinie, dokąd rodzina Hartwigów przeniosła się z powodu rewolucji. Hartwig rozpoczął fotografowanie w połowie lat 20. W 1929 roku w Lublinie odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna. W latach 1932-34 studiował w Graphisches Institut w Wiedniu w pracowni Rudolfa Kapitza i Hamsa Daimlera. W latach 1944-46 przebywał w łagrze - po wojnie zamieszkał w Warszawie. Zajmował się przede wszystkim fotografią pejzażową, w której realizował liczne eksperymenty formalne, polegające przede wszystkim na stosowaniu grafizacji obrazu, dochodząc do przedstawień abstrakcyjnych. Opublikował wiele albumów fotograficznych m.in.: Ziemia rodzinna", (1955), Fotografika (1958), Kulisy teatru (1969), Wariacje fotograficzne (1978), Wierzby (1989), Polska Edwarda Hartwiga (1995). Ponadto wykonywał portrety i fotografię teatralną. W latach 1969-74 redagował Almanach fotografii polskiej. Był członkiem - założycielem ZPAP oraz członkiem honorowym FIAP oraz wielu innych organizacji i towarzystw fotograficznych np. ZPAF.
Po śmierci prace artysty były prezentowane na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych.
W 2004 roku w Lublinie jeden z zaułków nazwano zaułkiem Hartwigów. Dwie prace Edwarda Hartwiga znajdują się w londyńskim Victoria and Albert Museum.