“Luz en Diagonal, 1988 r.

Eduardo MacEntyre słynie przede wszystkim ze swoich geometrycznych obrazów. Artysta urodził się w Buenos Aires w Argentynie w międzynarodowej rodzinie. Jego ojciec był Szkotem, matka natomiast Belgijką. Niezwykły talent i wrażliwość przejawiał już w dzieciństwie, jednak swoją przygodę ze sztuką artysta rozpoczął w wieku 20 lat. Początkowo wnikliwie studiował dorobek takich artystów, jak Albrecht Dürer, Hans Holbein czy Rembrandt. Następnie zwrócił się w stronę impresjonizmu oraz kubizmu. To właśnie te dwa ruchy artystyczne wpłynęły na pierwsze prace autora, które zostały pokazane w rodzinnym Buenos Aires w Comte Art Gallery w roku 1954. Jeden sukces pociągnął za sobą kolejny, a prace młodego artysty zaczęły przykuwać uwagę krytyki. W 1959 jego dzieła zaprezentowała kolejna galeria – renomowana Peuser Art Gallery. Wśród zaintrygowanych sztuką młodego Argentyńczyka osób można odnaleźć m.in. Ignacia Pirovana, lokalnego patrona artystów, a także Rafaela Squirru, ówczesnego dyrektora Museum of Modern Art w Buenos Aires.
Eduardo MacEntyre był jednym z artystów, obok Miguela Ángela Vidala, którzy w 1959 powołali grupę Arte Generativo. Członkowie tej grupy poprzez swoje odważne artystyczne eksperymenty aspirowali do miana pionierskich współczesnych twórców. Nurt zyskał światowy rozgłos przede wszystkim za sprawą Benoîta Mandelbrota – artysty tworzącego przy pomocą komputera. Mianem generative art określa się sztukę częściowo lub całkowicie wytworzoną dzięki autonomicznemu systemowi lub mechanizmowi, który może być niezależny od świata ludzkiego. Z założenia przypominający ruch dadaistyczny genarative art wyrażał się w różnych dziedzinach sztuki – muzyce, sztukach wizualnych, literaturze czy architekturze. Wpłynął również w znaczący sposób na pionierów sztuki wideo z zakresu tworzenia wizualizacji. Do przedstawicieli tego kierunku zaliczają się tacy artyści, jak Ellsworth Kelly, Hans Haacke, François Morellet, Sol LeWitt czy pionier mappingu – Mark Napier. Obecnie termin ten bywa również stosowany m.in. w kontekście algorithmic art – sztuki powstającej za pomocą komputerowo wygenerowanego algorytmu.
Eduardo MacEntyre był artystą, który w swojej twórczości koncentrował się przede wszystkim na kole oraz jego wariantach. To właśnie ten geometryczny kształt uznawał za najczystszą ekspresję ruchu. Zaprezentowana praca, powstała w 1988, wyróżnia się na tle dorobku artysty. Tym razem możemy dostrzec jedynie fragment geometrycznej figury. Centralny punkt stanowi odcinający się na ciemnogranatowym tle fragment obiektu, przypominający skręconą wokół własnej osi sprężynę odbijającą padające na nią światło i rozszczepiającą je na kolory tęczy. W przypadku większości swoich realizacji artysta decydował się na jednolite ciemne tło, które pozwala uwydatnić geometryczne eksperymenty i ich intensywne czyste kolory. Oglądając zaprezentowaną pracę, dostrzeżemy, że tło powstało poprzez zestawienie lekko różniących się od siebie elementów. Są to zarówno błękity, lekkie fiolety, jak i delikatne zielenie, które zostały zestawione na zasadzie kontrastów. W efekcie, w odróżnieniu od najbardziej typowych dla twórczości tego artysty prac, otrzymujemy tło zdające się współtworzyć dynamikę kompozycji.
Wiele z realizacji Eduarda MacEntyre przywodzi na myśl prace Leonarda Fibonacciego, włoskiego matematyka żyjącego na przełomie XII i XIII wieku, określanego mianem jednego z najzdolniejszych matematyków średniowiecza. Uczony zasłynął dzięki szeregowi rozpraw matematycznych, wśród których tylko trzy przetrwały do czasów współczesnych. Krytycy doszukują się analogi w ilustracjach Włocha oraz pracach Eduarda MacEntyre. Prace współczesnego artysty zdają się jednak być bardziej skomplikowane ze względu na swój element przypadkowości. W 1986 MacEntyre za swoją twórczość wyróżniony został przez Organizację Państw Amerykańskich za wybitny wkład w rozwój nowoczesnej sztuki w Ameryce Łacińskiej.

Urodził się w Buenos Aires w rodzinie europejskich imigrantów. Od dziecka przejawiał talent artystyczny, swoją twórczą drogę rozpoczął od studiowania dawnych mistrzów - Durera, Rembrandta czy Hansa Holbeina, w późniejszym okresie uległ fascynacji impresjonizmem oraz kubizmem. Od drugiej połowy lat 50. rozwijał swoje zainteresowanie sztuką abstrakcyjną, wkraczając na grunt optycznej iluzji i sztuki generatywnej. Jego szkicowe, zbudowane za pomocą setek wyznaczonych przez algorytm linii prace przywodzą na myśl matematyczne wykresy włoskiego matematyka Leonarda Fibonacciego, choć, dzięki dołączeniu elementu przypadkowości, malowane przez niego zwielokrotnione spirale osiągają o wiele wyższy stopień komplikacji. W 1986 roku artysta za swoją twórczość uhonorowany został przez Organizację Państw Amerykańskich za wybitny wkład w rozwój nowoczesnej sztuki w Ameryce Łacińskiej.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.