Wskrzeszenie Łazarza [większe], 1775

Znakomita, kontrastowa odbitka; praca po konserwacji. Lit.: H. Hillemacher, "Catalogue des Estampes de J.P. Norblin", Paris 1899, poz. 7. Inspiracją do Wskrzeszenia Łazarza, tzw. większego nie było konkretne dzieło Rembrandta. Norblin wykorzystał stosowaną przez Holendra metodę komponowania światłocieniem, przejął wschodni kostium, wreszcie wykorzystał lekcję techniki mistrza. Temat ten podejmował dwukrotnie. "Większa" wersja Wskrzeszenia Łazarza nie jest datowana. Dzięki analogiom z datowanymi rycinami Norblina, typowymi dziełami rembrandtysty, charakteryzującymi się podobnym traktowaniem światła, można przyjąć, iż Wskrzeszenie mogło powstać ok. 1775-1780. Wzorem Rembrandta Norblin łączył techniki trawione z suchorytem, używał też metody siarkowej, która pozwala uzyskać w odbitce delikatną gradację szarych plam i znakomicie nadaje się do budowania światłocienia. Technikę tę zastosował Norblin, opracowując matrycę do Wskrzeszenia Łazarza - na naniesionym rysunku wytrawił plamy akwatintą (nakładając pędzlem akwatintę lawowaną, albo prósząc sproszkowaną siarką), uzyskując miękkie tony o różnym natężeniu, od szarości do czerni.