Pożegnanie kawalerzysty, 1964 r.

"(...) Okolice Radomia. Spędziłam tam prawie całe dzieciństwo. Wspomnienia stamtąd są najżywsze w mojej pamięci. Podradomskie okolice - teren zupełnie płaski, małe, biedne poletka, piachy, torfowiska, łąki, moczary. Horyzont daleki, bardzo rozległy, zamykający się siną linią lasów. Wsie - chałupy drewniane, zazwyczaj kryte strzechą zzieleniałą od mchów i porostów. Niskie, małe, zapadnięte. Stodoły, wrota, klepiska, płoty, psie budy, niecki, koryta, dzieże, kołyski, wozy, żurawie studzienne. Na Mazowszu drewno wyprawia się po pewnym czasie na taki specyficzny, szarosrebrzysty kolor (...). Także glina. Pamiętam chałupkę całą zrobioną z gliny: ściany, podłoga, wielki piec, ławy, małe okienka jak strzelnice. Dwoje starych ludzi, przed domem na glinianej przyzbie, grzeją się na słońcu - wyglądają jakby z tej samej materii. Torfowiska, łąki torfowe, bose stopy ludzi urabiające brunatną papkę. Wycinanie łopatami torfowych cegieł. Ażurowe stosy gomółek lub cegiełek torfowych suszyły się na słońcu nad brzegami urobisk torfowych. Zapach dymu spalanego zimą w piecach torfu. Len. (...) Miałam właśnie iść do szkoły w Radomiu, gdy wybuchła wojna" (Danuta Urbanowicz, Wspomnienia z dzieciństwa, [w:] Danuta i Witold Urbanowiczowie. Obrazy z lat 1957 - 2007, Radom 2008, s. 16).

Prezentowana praca powstała cztery lata po przyjęciu Danuty Urbanowicz do reaktywowanej po wojnie Grupy Krakowskiej. Pochodząca z Radomia artystka ukończyła krakowskie Liceum Plastyczne i Akademię Sztuk Pięknych, gdzie studiowała na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Jacka Pugeta, a później na Wydziale Malarstwa u prof. Adama Marczyńskiego. Dyplom obroniła w 1957 roku u prof. Czesława Rzepińskiego. Na studiach poznała swojego przyszłego męża - Andrzeja Urbanowicza. Dzielili pracownię przy ul. Kościuszki 48, gdzie wspólnie wypracowywali swój szczególny język formalny. "Nazywano ich `Grupą Nowohucką`. Nie było to nigdy ścisłe i nie wiadomo, skąd się wzięło. Może nazywano ich tak dlatego, że po ukończeniu Akademii (...) dwoje z nich zamieszkało w Nowej Hucie, a może dlatego, że rok czy dwa wcześniej prowadzili w Nowej Hucie teatr lalek. (...) Gdy w tych samych latach przyjęto ich do Grupy Krakowskiej (1961), nadal zachowali pewną odrębność i nadał właściwie do dziś nazywa się ich Grupą Nowohucką" (Maciej Gutowski, Grupa Nowohucka, "Kultura" nr 46, 13.11.1977).
Danuta Urbanowicz w swoich pracach z lat 50., 60. i 70. łączyła doświadczenia rzeźby i malarstwa. Realizowała monochromatyczne, stonowane, utrzymane w różnych odcieniach brązu, ugrów i czerni kolaże i asamblaże składające się z przedmiotów codziennego użytku, wkomponowywanych w różnorodne podłoża, złożone m.in. ze zmiętych tkanin, haftów, koronek, fragmentów skóry, metalu, pocztówek czy ulotnych druków. Maciej Gutowski pisał: "(...) Danuta Urbanowicz zawsze była w jakiś sposób zafascynowana przedmiotem i jego trwaniem. W obrazach wczesnych zszywała płótno, skóry i płaszczyzny starej blachy. Znów tworząc całości niezwykle monumentalne. Owe konkretne materiały wtapiały się w architekturę obrazu, stawały się jej elementem, ale nie straciły swoich znaczeń naturalnych ostatecznie. Potem przyszedł okres `przedmiotów odrzutowanych`. Rzeczywiste elementy przedmiotowe, wklejone w obraz jakieś stare skrzynki pocztowe, metalowe tabliczki z napisami, fragmenty sprzętów, były odrzutowywane na płaszczyznę obrazu. Powstawała szczególna gra pomiędzy przedmiotem pozbawionym swej funkcji a iluzją przedmiotu. Rozwiązanie nigdy nie było tu jednoznaczne i nigdy powierzchowne, i (...) w obrazach tych poważną rolę odgrywał czas. Przemijanie rzeczy, odchodzenie, ślady rzeczywistości, ślady przedmiotów tracących swój sens i odzyskujących go z powrotem w obrazie (...)" (tamże).


Ukończyła Krakowskie Liceum Sztuk Plastycznych, a w 1957 roku studia na ASP w Krakowie w pracowniach: Jacka Pugeta, Adama Marczyńskiego, Jonasza Sterna. Zrobiła dyplom w pracowni malarstwa u prof. Czesława Rzepińskiego. W latach 1959-62 pracowała przy tworzeniu teatru lalkowego "Widzimisie" w Nowej Hucie. Od 1961 r. należy do Grupy Krakowskiej. Zajmuje się także projektowaniem i realizacją polichromii (kościoły w Lublinie i Czerwonej Górze). W latach 1964-2000 prowadziła pracownie malarstwa i rysunku na Wydziale Form Przemysłowych w Katedrze Sztuk Wizualnych w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Rok 1968 roku uznawany jest za przełom w twórczości Danuty Urbanowicz. Ówczesne wydarzenia polityczne zainspirowały artystkę do stworzenia nowych cykli obrazów, w których odeszła od estetyki malarstwa materii. W ciągu kilku lat powstały obrazy konceptualne - para-dokumenty, naśladujące mowę biurokracji. Prace krytyczne, protestujące przeciwko wszechobecnej kontroli życia społecznego. Brała udział w pracach, m.in.: projektowania zagospodarowania osiedli w Krakowie i Sanoku, projektowania kolorystyki i komunikacji wizualnej w zakładach przemysłowych. Artystka zajmuje się także projektowaniem polichromii w obiektach sakralnych i świeckich. Jej polichromie znajdują się m.in.: Pysznicy, Pawlikowicach, Krakowie i w Byszycach.