Obraz III, 1964 r.

Członkini Grupy Krakowskiej, a wcześniej Grupy Nowohuckiej uprawia malarstwo materii. Tworzy obrazy-kolaże używając przedmiotów zgrzebnych, niepotrzebnych, które dawno utraciły swą funkcję użytkową i wartość estetyczną. Artystka tak opisuje swój warsztat: "W moich obrazach, dla wzbogacenia faktury, wprowadziłam jeszcze szycie. (...) Cerowałam poszarpane blachy, aby uzyskać efekt wzmocnienia i kontrastu. Tam gdzie się dało, podkładałam deseczkę pod spód i przybijałam do obrazu. Albo przykręcałam śrubami. Blachy przybijałam też do krawędzi obrazu". Sama sporządzała kleje, którymi przytwierdzała do powierzchni płótna wszystko, co miało dla niej wartość estetyczną i kompozycyjną - stare, pożółkłe koronki, kawałki rozbitych luster, pordzewiałe znaki ostrzegawcze, tablice rejestracyjne, drzwiczki od pieca, fragmenty makatek czy strzępy gazet. Omawiany Obraz skomponowany został z wielu rodzajów tworzywa - tkanin i metalu. Te elementy, o tak różnej strukturze materii, na pozór inadekwatne, zespala kolor, ciemny, zróżnicowany jedynie przez odmienny charakter pokrywanego nim podłoża. Całość ma ascetyczny wyraz i skupia uwagę widza na zasadniczej idei dzieła. To rys charakterystyczny twórczości Danuty Urbanowicz łączącej środki właściwe malarstwu materii, sztuce minimalistycznej (minimal art) i surowej (art brut).