Góry l, 2012

Mistrzyni pejzażu. Autorka niezliczonych obrazów olejnych, gwaszy, temper i akwareli inspirowanych przede wszystkim polskim pejzażem. Przez lata twórczości stała się klasykiem pewnej charakterystycznej dla polskiego malarstwa powojennego postawy: bliskiej postimpresjonizmowi, przetransponowanemu na nasz grunt artystyczny przez kolorystów, a jednocześnie operujący zbliżonymi do abstrakcji taszystowskiej gestem, znakiem i materią. Obrazy Danuty Makowskiej prezentują pejzaż uproszczony o tendencjach syntetyzujących, a nie narracyjnych. Ich domeną jest krótkość, by nie powiedzieć lapidarność znaku, podanego w kolorystycznie wysmakowanej formie plam barwnych, „szparagowych postcybisowskich” gestów i kolistych dotknięć pędzla. Choć Danuta Makowska często unika konkretnej lokalizacji swych pejzaży, tytułując je: „Woda”, „Pola”. „Góry”, „Trawy”, „Zima”, to jednak maluje też ukonkretnione krajobrazy: „Tatry”, „Pejzaż mazurski” czy „Wisła. Wyszogród”. Danuta Makowska urodziła się w 1930 roku w Zabłudowie. Studiowała w ASP w Warszawie na Wydziale Malarstwa i Grafiki. Dyplom zrealizowała w 1955 roku w pracowni Tadeusza Kulisiewicza. Do roku 1974 pracowała na Wydziale Malarstwa, m.in. współpracowała z Tadeuszem Dominikiem. Od 1975 roku prowadziła pracownię malarstwa na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki. W 1996 roku została profesorem zwyczajnym. Była stypendystką rządu Danii. Ma w swoim dorobku wiele wystaw, nagród i odznaczeń państwowych.