Portret opiewaczki, Janiny Smotryckiej*, 1908

Bolesław Nawrocki po lekcjach rysunku pobieranych u W. Gersona wyjechał w 1895 roku do Monachium. Tutaj początkowo uczęszczał do szkoły S. Grocholskiego, a następnie przez dwa lata uczył się w akademii monachijskiej u J.C. Hertericha. Po dwumiesięcznej nauce u L. Wyczółkowskiego w Krakowie kontynuował studia w Academie Julian, w Academie Vitti i w Academie Colarossi w Paryżu. Tutaj też założył własną pracownię funkcjonującą do 1907 roku. W końcu tego roku powrócił do kraju, zajmował się malarstwem i dydaktyką. Założył nawet własną szkołę malarstwa w Łodzi. Mieszkał kolejno w Warszawie i w Poznaniu. W 1923 roku wykupił dom rodzinny w Pabianicach i tutaj zgromadził bogate zbiory sztuki, w latach 1930-1938 prowadził szkołę rysunku i malarstwa. Wystawiał w Paryżu, w Bordeaux, wielokrotnie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1908 roku miał swoją wystawę w Warszawie, miał indywidualne wystawy w 1909 roku w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, w 1925 w Poznaniu, w 1926 w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, w 1929 roku w Towarzystwie Zachęty w Warszawie oraz w Łodzi w 1929 i 1930, w Pabianicach w latach 1930, 1933 i 1939.
Nawrocki malował kompozycje symboliczne, również elementy symboliczne pojawiały się w jego portretach. Tworzył również pejzaże, portrety oficjalne, studia roślin, sceny ilustrujące ważne współczesne wydarzenia (na przykład dwie sceny poświęcone wydarzeniom z panowania króla Wiktora Emanuela III, Cud nad Wisłą, Przyjęcie Marszałka Focha przez Radę Miejskš Poznania). Powracał w swojej twórczości do motywu nokturnu. Jako portrecista miał okazję stworzyć wizerunki osób słynnych, między innymi późniejszych prezydentów Francji, Armanda Clementa Fallieresa i Gastona DoumerqueŐa, Stanisława Wojciechowskiego, Ignacego Paderewskiego, Franciszka Kleeberga.

* Janina z Przesmyckich Smotrycka-Gruszczyńska (1884-1960), śpiewaczka i malarka. Debiutowała w warszawskim Teatrze Nowości w 1911 roku w operetce „Piękna Rizetta”. Później występowała w Operetce Warszawskiej. Do 1920 roku należała do zespołu operetki Teatru Nowości. Najpierw wydana za Jana Smotryckiego (1881-1952) dziennikarza i poetę, pierwszego prezydenta Cieszyna. W 1919 roku wyszła za mąż za śpiewaka Stanisława Gruszczyńskiego. Do 1920 roku śpiewała używając publicznie nazwiska Smotrycka.