Sfinks

Jeden z najwybitniejszych modernistycznych rzeźbiarzy polskich osiadłych w Paryżu. Studia w zakresie rzeźby odbył w latach 1896-1901 w krakowskiej ASP pod kierunkiem A. Dauna i K. Laszczki. W 1901 r. został wydalony z uczelni za rzeźby "Księga życia", które otaczała atmosfera skandalu. Dzięki stypendium warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych wyjechał do Paryża, gdzie – z przerwami na wyjazdy do kraju – pozostał do końca życia. Uczestniczył w życiu artystycznym w kraju eksponując swe prace w Warszawie i Krakowie. Pod wpływem filozofii Stanisława Przybyszewskiego tworzył alegoryczno-symboliczne rzeźby i obrazy o tematyce oddającej dramat ludzkiej egzystencji. Dla stylistyki tych prac znamienne są dynamiczne formy o falistym zarysie i ekspresyjnie zdeformowane twarze-maski. Równoległy nurt w twórczości Biegasa reprezentowały rzeźby o syntetycznej, zgeometryzowanej formie odzwierciedlające idee Prasłowiańszczyzny. Od 1902 r. artysta prezentował swą twórczość w kręgu paryskiego czasopisma "La Plume", a także w Wiedniu. Pisał ponadto utrzymane w symbolistycznej konwencji utwory literackie. Malarstwo zaczął uprawiać ok. 1900 r. za namową Stanisława Wyspiańskiego. Inspiracje czerpał z symbolistycznej sztuki G. Moreau i A. Boecklina. We wczesnych latach 20. stworzył cykl olejnych obrazów o onirycznym charakterze i erotycznych podtekstach zatytułowany "Mistyka nieskończoności", który zaprezentował w 1925 r. w Galerie Seligmann w Paryżu. Oryginalną formułę obrazowania wniosły jego "portrety sferyczne" będące próbą harmonijnego połączenia przestylizowanego wizerunku ludzkiego z ornamentyką, wpisania ludzkiej postaci w gęstą siatkę biegnących po łukach linii i przecinających się pryzmatycznie płaszczyzn. Do tej serii portretów należy oferowany wizerunek, w którym kobieca postać wyłania się z wirowych rytmów abstrakcyjnej kompozycji; jej rysy stanowią integralną część wyspekulowanej, mozaikowej układanki. Dekoracyjne walory obrazu oparte są na zestawieniach barw stłumionych, kładzionych płaską plamą ograniczoną konturem. Dzieło ewokuje skojarzenia z magią i ezoterycznymi znakami. Analogię formalną stanowią repr. w katalogu wystawy "Bolesław Biegas 1877-1954. Rzeźba. Malarstwa" (Muzeum Mazowieckie w Płocku 1997) prace datowane na ok. 1925 r. "Portret sferyczny" (il. 27, s. 114) i "Turecka tancerka" (il. 28, s. 115). Omawiane dzieło prezentowane było na 34 Salonie Niezależnych w Paryżu w 1923 r. (poz. kat. 454) oraz na wystawie indywidualnej artysty w lipcu 1949 r. w Société d`Histoire et d`Etudes.