Harfa

"Jeszcze Cię widzę, jak idziesz cichym krokiem lęku przez szeregi ciemnych komnat, jeszcze słyszę odgłos Twych kroków jak gasnące akordy harfy, jeszcze gra muzyka Twych ruchów niespożytą piękność w mym sercu."
Stanisław Przybyszewski, Rapsod I

Bolesław Biegas to jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy doby modernizmu. Przez historyków sztuki i był tendencyjnie wiązany z kierunkiem symbolizmu i ekspresjonizmu, lecz swoimi pracami udowadniał wybór niezależnej drogi artystycznej otwartej na nowe możliwości treściowe, w tym przede wszystkim na ekspresję, która przejawiała się w swobodnym kształtowaniu materii rzeźbiarskiej wykraczającej poza konwencje akademickie. Podstawowym środkiem ekspresji w sztuce Biegasa jest symbol, który adekwatniej oddaje złożoność świata oraz który staje się ekwiwalentem wrażeń artysty.

Prezentowana przez nas "Harfa" została wykonana w patynowanym brązie. Jest ona przykładem pracy, w której Bolesław Biegas oddalił się od realizmu poprzednich lat na rzecz uproszczeń i linii wklęsłych. W rzeźbie przykuwa uwagę prostokątny, niemal pozbawiony ciała korpus, na którym osadzona jest lekko zgeometryzowana głowa harfistki. Ten sumarycznie potraktowany korpus, o ostro zaznaczonych częściach ciała przywodzi na myśl linearność i hieratyczność sztuki egipskiej.

Kobieta opiera harfę o policzek i podtrzymuje ją dłonią. Można odnieść wrażenie, że ciało kobiety stanowi jedność z harfą lub uznać, że cały jej korpus artysta przekształcił w tytułową harfę. Owo przedstawienie jest przykładem charakterystycznej dla Biegasa ambiwalencji w ujęciu tematu.

W numerze specjalnym "La Plume" Marcel Reja, francuski krytyk sztuki, jako jeden z pierwszych dostrzegł przełomowy charakter twórczości Biegasa oraz znaczenie geometryzacji w jego sztuce, który to zabieg jest przełomowym przekształceniem formalnym: "Razem z formami natury ożywionej, w której prosta linia w zasadzie nie występuje, Biegas wykorzystuje w swojej rzeźbie ostre geometryczne kształty, które były dotąd zarezerwowane dla chłodnej i wzniosłej sztuki architektów. Takie działanie miało zapewne przy pierwszym kontakcie zadziwiać i szokować odbiorcę, kierującego się starym instynktem tradycji. Jednak jeśli przyjmiemy dystans, niezbędny do kontemplacji dzieł o podobnym rozmachu, poczujemy uderzenie dzikiej energii, która emanuje z tych prac. Wyłaniający się z nich głęboki sens życia świadczy już od samego początku, że mamy do czynienia z rzeźbiarzem najwyższej klasy. (…) Rzeźba pełna pojawia się u niego bardzo rzadko; pragnienie bezpośredniej ekspresji i symboliczna tyrania przeważa u niego nad uwielbieniem żywej formy, dla niej samej" (Xavier Deryng, Bolesław Biegas, Paryż 2011, s. 54).

"Cała sztuka dąży do stanu muzyki" powiedział Walter Pater, znakomity eseista angielski. "Harfa" realizuje istotny motyw doby symbolizmu - kult muzyczności oraz ideę totalnego dzieła sztuki sformułowaną w pismach i wyrażoną w dramatach Richarda Wagnera. W ślad za nim poszedł Charles Baudelaire, który uznał muzykę za doskonałe odniesienie dla poezji zdolne wyrazić najbardziej intymne i nieuchwytne przeżycia. W twórczości Biegasa owo przekonanie było wszechobecne i zapewne zostało ugruntowane w momencie styczności artysty z filozofią Friedricha Wilhelma Schellinga. W bogatym oeuvre artysty można wyróżnić cykl pomników poświęcony muzykom, m.in.: Wagnerowi, Chopinowi i Berliozowi. Prezentowana przez nas "Harfa" podejmuje ten sam motyw, lecz operuje dużo bardziej rygorystyczną i zgeometryzowaną formą niż wymienione powyżej pomniki. Krzysztof Andrzej Jeżewski, podejmując się interpretacji muzycznych rzeźb Bolesława Biegasa, zauważył, że tylko artysta tego formatu, "z natury samotnik, obdarzony ogromną wrażliwością i zdolnościami mediumicznymi był w stanie podjąć to nieprawdopodobne zadanie - wyrazić w rzeźbie treści muzyczne" (Krzysztof Andrzej Jeżewski, Rzeźba muzyczna Bolesława Biegasa, "Bolesław Biegas - artysta i literat", Ciechanów 2014, s. 53-54).

Jeden z najwybitniejszych modernistycznych rzeźbiarzy polskich. Studiował rzeźbę w latach 1896-1901 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem A. Dauna i K. Laszczki. W 1901 r. został wydalony z uczelni za rzeźby "Księga życia", które otaczała atmosfera skandalu. Dzięki stypendium warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych wyjechał do Paryża, gdzie - z przerwami na wyjazdy do kraju - pozostał do końca życia. Wystawiał w Wiedniu - był członkiem tamtejszej Secesji - Petersburgu (1903), Kijowie, a także Rzymie i Amsterdamie. Pod wpływem filozofii Stanisława Przybyszewskiego tworzył alegoryczno - symboliczne rzeźby i obrazy - zaczął malować pod wpływem Stanisława Wyspiańskiego ok. 1900 r. - o tematyce oddającej dramat ludzkiej egzystencji. Tworzył sceny fantastyczne, popiersia i akty.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.