Z cyklu: Wschody, 2010 r.

WYSTAWIANY:
- Wschody, Instytut Polski w Rzymie, Rzym, IT, 2011
- Wschody, Słodownia +1, Dziedziniec sztuki, Poznań, 2011

"Potencjalność rysunku nie rodzi się z definicji, z nazywania czy określania, ile właśnie z uchylania się od definicji. Pod tym względem rysunek ma w sobie anarchistyczne potencjały światotwórcze, jak i słowotwórcze. Wyraża wizualne znaczenia, które mogą mieć kontynuację w metaforyce poetyckiej. Rysunek jest tu rozumiany jako gest, jako siła wprowadzająca, zmieniająca porządki i wychodząca poza ustalone, zmienne potencjały".
BIANKA ROLANDO

Bianka Rolando jest absolwentką poznańskiej ASP tworzącą rysunki, fotografie oraz instalacje, prowadziła także autorską pracownię Działań Artystycznych Gender na Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim i na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od kilku lat odnosi także duże sukcesy jako pisarka i poetka. Jej bogata twórczość jest wynikiem przenikania się sztuk wizualnych i literatury. Artystka podkreśla w wywiadach, że dziedziny te naturalnie się uzupełniają i inspirują, obraz jest tworzony w momencie zderzenia się z tym, co jest do niewyrażenia za pomocą języka. Zarówno jej teksty, jak i fotograficzne cykle zasadzają się na poszukiwaniu języków metafizycznych, wyrażających jej osobiste przeżywanie świata. Punktem wyjścia jest zawsze niespodziewane budowanie asocjacji pomiędzy rozmaitymi mediami, motywami, epokami, które harmonijnie się ze sobą zazębiają. Zarówno formy pisemne jak i prace wizualne autorstwa Rolando są przesycone symboliką religijną oraz wątkami biblijnymi.
Prezentowana fotografia należy do cyklu "Wschody", na który składa się około pięćdziesięciu fotografii, utrzymanych w podobnej stylistyce, nieostrych i niedopowiedzianych. Rolando wykorzystuje materiały znalezione w domowym archiwum oraz anonimowe zdjęcia, które następnie modyfikuje: nanosi nań rysunki, poddaje je mechanicznemu zniszczeniu, które zakłócają ich proste i schematyczne odczytanie. Zastane sytuacje i miejsca zostają wyciągnięte ze świata rzeczywistego i przefiltrowane przez wyobraźnię, jak i osobiste poglądy artystki.
Kadr czarno-białej fotografii, nieobejmujący twarzy postaci wywołuje pewien dysonans we współczesnym widzu. Proporcje ciała wyraźnie sugerują, że zostało nań sportretowane dziecko. Jednocześnie sukienka dziecka wskazująca na niedawne uczestnictwo w uroczystości komunijnej, kojarzy się z ozdobnymi sukniami młodych panien. Prosty zabieg wskazuje jej predestynację jako jednostki, ale także miejsce i rolę jako kobiety.
Fizyczne zniszczenie fotografii dziewczynki, będącej w trakcie duchowego rytuału przejścia oraz świętowania Wielkanocy sytuuje się w polu praktyk subwersywnych, podejmujących krytykę w sposób subtelny i niejednoznaczny. Uszkodzenie negatywu przypominające płomienie trawiące koronki sukienki rozbija schematy dotyczące oczekiwań wobec kobiecego piękna, mechanizmu kontroli będącego nieodłącznym elementem kultury.


Ukończyła poznańską Akademię Sztuk Pięknych, jest pisarką i artystką sztuk wizualnych. W swojej sztuce poszukuje języków metafizycznych, łączy ekspresję wizualną z literaturą, odnajduje dla nich wspólne światy. Współpracuje z Galerią Leto i z Galerią Foksal. Laureatka Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki "Biała książka" 2009r. oraz Medalu Młodej Sztuki w dziedzinie Literatura za „Rozmówki włoskie" 2009, Poznań. Mieszka i pracuje w Poznaniu i Warszawie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.