Portret Marii Walterskirchen, 1921-1923

Bibliografia:
"Zwrotnica" 1923 nr 5, str. 143 repr.;
Salon 1923/24, TZSP Warszawa, poz. 10;
Jan Żyznowski, Salon Garlińskiego: Tymon Niesiołowski i August Zamoyski, "Wiadomości Literackie", 1924, nr 2, str. 3;
Waldemar George, Polacy w Salonie Jesiennym, "Wiadomości Literackie" 1924, nr 49, str. 4 repr.;
Konrad Winkler, Formiści polscy "Monografie Artystyczne" T.XIV, 1927, repr. nlb. 30;
Jackowski 1962, repr.12;
Bolesław Bielawski, Rzeźba formistyczna [w:] Ze studiów nad genezą plastyki nowoczesnej w Polsce. Studia z historii sztuki, X,
1966, poz. 22, repr. 35;
Zofia Kossakowska - Szanajca, Formizm Augusta Zamoyskiego, "Biuletyn Historii Sztuki" 1973, str. 74, 81, repr.;
Zofia Kossakowska - Szanajca , August Zamoyski, Arkady, Warszawa1974, s. 12-14, poz. 49, 49a, repr. 26-28;
Jerzy Malinowski, Ekspresjoniści... [mpis], poz.20;
Irena Jakimowicz, Formiści, Arkady, Warszawa 1989, repr. 122.

Wystawiana:
Wystawa rzeźb Augusta Zamoyskiego, Centre Culturel de la Ville de Toulouse, 1977;
Ekspresjonizm w sztuce polskiej, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Zachęta Warszawa, 1980 - 1981,
Reprodukowana w katalogu wystawy - poz. 635;
Presences Polonaises. L`art. Vivant, Centre Georges Pompidou, Paris, 1983
Reprodukowana w katalogu wystawy - poz. 566;
August Zamoyski 1983 - 1970, Wystawa monograficzna w stulecie urodzin artysty, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1993
Reprodukowana w katalogu wystawy - str. 54, nr kat. 86.

"Zamoyski starał się wydobyć, uwypuklić, "przerysować" cechy charakterystyczne, tak jak to się dzieje w karykaturze, ale uwypuklone cechy przetwarzał nie w kierunku ośmieszenia czy zabawnego podobieństwa, ale w kierunku syntezy formy, której w portrecie Marii Walterskirchen nadał cechy poetyckie i wyrafinowane. Krytycy widzieli w tej głowie - masce silne wpływy sztuki murzyńskiej, jakim ulegali swego czasu kubiści. Istotnie można się tu doszukać inspiracji murzyńskich, a uściślając - południowoafrykańskiej sztuki Guro z Wybrzeża Kości Słoniowej (np. drewniana maska boga wojny). Wrażenie potęgowała jeszcze czerń portretu Marii Walterskirchen. Forma tej rzeźby Zamoyskiego nie ma jednak nic z prymitywizmu, w uproszczeniach jest wyrafinowanie, podkreślone zestawieniem czarnej twarzy z bielą włosów czy czapki." (Zofia Kossakowska - Szanajca)
Rzeźba pojawia się w tle portretu Zamoyskiego namalowanego w latach dwudziestych przez Tytusa Czyżewskiego
(reprodukowany: Chil Aronson, L`art polonais modern, Paros 1929).