JEDZĄCY NIEDŹWIEDŹ, Miśnia, 1894

Figura identyczna z prezentowaną znajduje się w zbiorach Muzeum Hanau. Wchodzi ona w skład obszernej ekspozycji poświęconej Augustowi Gaulowi, jednemu z najznamienitszych niemieckich rzeźbiarzy animalistów.
Georg August Gaul, urodził się w roku 1869 w Grossauheim w rodzinie Philippa Gaula, mistrza kamieniarskiego. Posiadając niezwykły talent, Gaul już w wieku 12 lat został przyjęty na specjalnych prawach do Królewskiej Szkoły Rysunku w Hanau, gdzie uczył się u berlińskiego rzeźbiarza Maxa Wiese (1846-1925). Otrzymał tu wszechstronne wykształcenie z zakresu sztuk pięknych, dzięki czemu, gdy w roku 1887, wciąż będąc studentem, Gaul zmuszony był rozpocząć pracę zarobkową, był do tego świetnie przygotowany. Zatrudnienie znalazł w jednej z licznych manufaktur w Hanau, będącym w tym czasie kwitnącym centrum metaloplastyki. Wpływ środowiska artystycznego Hanau jest dostrzegalny w tym okresie w jego uwielbieniu do bogatej dekoracji brązów, takiej jak: inkrustowane półszlachetnymi kamieniami oczy, złocenia.
W roku 1890 Gaul otrzymał stypendium i rozpoczął nowy rodzaj studiów na kursach przy berlińskim Muzeum Rzemiosła Artystycznego. Przez pierwsze semestry kształcił się zwykłym trybem, potem uczęszczał głównie na wieczorne kursy modelowania prowadzone przez Karla Alberta Bergmeiera (1856-1897). Zainteresowanie tematyką animalistyczną widoczne jest już we wczesnym okresie twórczości artysty, pośród dość licznych portretów zwierząt. Jednakże o wyborze tej drogi artystycznej zadecydował los na loterii. Wygrał go Gaul w roku 1890 w szkole; była to sezonowa wejściówka do berlińskiego zoo. Liczba szkiców wskazuje, że był on bardzo częstym gościem ogrodu zoologicznego w tym okresie. Zgłębiając świat fauny Gaul zaczął odwiedzać także Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie, gdzie przedmiotem jego studiów stały się wypchane zwierzęta oraz szkielety. Portrety zwierząt stały się odtąd jego specjalnością. Stąd wstąpiwszy do berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych, Gaul wybrał zajęcia w klasie słynnego malarza animalisty Paula Meyerheima (1842-1915) oraz w pracowni aktu dla rzeźbiarzy prowadzonej przez Ernsta Hertera (1846-1917) i Petera Breuera (1856-1930). Jego twórczość jako rzeźbiarza animalisty otwiera dzieło stworzone w roku 1893 - "Młody Lew", będące jedną z jego najbardziej znanych rzeźb. Od 1894 pracował jako asystent Begasa (m.in. stworzył figury lwów do pomnika cesarza Wilhelma w Berlinie). W tym czasie, poza pracami monumentalnymi, tworzył wiele małych figurek zwierzęcych, głównie niedźwiedzi. W latach 1895-1897 pracował w zoo nad figurą orangutana naturalnej wielkości, zleconą prawdopodobnie przez Muzeum Historii Naturalnej. Ta statua nosi znamiona stylu impresjonistycznego jego mistrza. Delikatny relief Begasa jest czytelny także w pracy ("Lew"), którą Gaul wygrał stypendium do Rzymu w szkolnym konkursie z fundacji Dr. Paul Schulze w 1897 roku. Podróż ta stała się niezwykle ważnym momentem w jego twórczości. W Rzymie spotkał Louisa Tuaillona (1862-1919), ucznia Begasa, który zapoznał go z neoklasycyzmem. Założenia tego kierunku Adolf Hildebrand i Tuaillon rozwijali właśnie we Włoszech. Okres pobytu we Włoszech oraz czas tuż po nim naznacza zmianę w jego twórczości, będącą poszukiwaniami nowej formy. W jego pracach z tego okresu czytelne są pryncypia zawarte w programowym tekście neoklasycyzmu "Problem formy". Artysta zarzucił malarskie powierzchnie na rzecz twardych, mocno zarysowanych kubicznych struktur oraz klarownych sylwetek. Po odnalezieniu własnego stylu, gdzieś około końca XIX wieku, nie zaniechał jednak dalszych poszukiwań. Eksperymentował ze swą precyzyjną rzeźbiarską formą w różnych - lecz niezmiennie zwierzęcych - kształtach. W tym samym czasie został jednym z pierwszych członków i zarazem uczestnikiem pierwszej wystawy Berlińskiej Secesji (1899).
Okres ten otwiera pasmo sukcesów artysty ciągnące się aż do jego śmierci. Jego prace zakupują muzea i galerie ("Pelikany", Berlińska Galeria Narodowa), bierze udział w wystawach światowych (Paryż, 1900). W latach 1899-1901 Gaul skończył "Lwicę", która przyniosła mu ogromny sukces na wystawie sztuki dekoracyjnej w Turynie w roku 1902. Mecenasa znalazł Gaul w osobie Alfreda Lichtwarka, dyrektora hamburskiego muzeum, który w latach 1907-8 zakupił dziesięć brązów Gaula do hamburskiego Kunsthalle.
Rosnąca sława Gaula miała odbicie w licznych tytułach i nagrodach jakimi był obdarzany: członek komitetu oraz jury berlińskiej Secesji (1902), członek, a później senator Pruskiej Akademii Sztuki (1907), tytuł profesora z nadania Pruskiego Ministerstwa Kultury (1908), członek komitetu Berlińskiej Galerii Narodowej (1919), nagroda Fundacji Peter-Wilhelm-Müller (1921).
Gaul nigdy nie zgodził się na objęcie żadnego oficjalnego stanowiska nauczyciela, miał jednak kilku uczniów. Najlepszym z nich był Max Esser, który stał się najbliższym jego współpracownikiem. To właśnie on opracował nieukończone rzeźby, które zostały po śmierci artysty (1921).
Wartość dzieł Gaula leży nie tylko w jego swoistym stylu, który cieszył się uznaniem już wśród współczesnych. Wychowany w tradycji rzemieślniczej, a później przez lata wykonujący ten zawód artysta, bardziej niż inni rzeźbiarze swego czasu uczestniczył w całym złożonym procesie powstawania dzieł rzeźbiarskiego. Studio Gaula było przede wszystkim rzemieślniczym warsztatem. Gaul nie porzucał swych rzeźb po wykonaniu bozetta; bardzo dbał o ich obróbkę i wykończenie nieustannie nadzorując swoich współpracowników. Tworząc zaś serie brązów zawsze samodzielnie wykańczał pierwszy model, który pozostawał jako wzór dla rzemieślnika dla opracowania pozostałych figur.