Polska rodzina, 1988 r.

Już od początku 70. lat artysta czerpał inspirację dla swych przedstawień ze starych fotografii o "prowincjonalnym" rodowodzie, kojarzących się z małomiasteczkową, czasem jarmarczno-odpustową aurą, fotografii utrzymanych w sentymentalnym nastroju rodzinnych pamiątek z lat dzieciństwa i młodości. Pierwotnie sięgał po anonimowe zdjęcia już istniejące, gotowe, które były dlań podstawą tworzenia nowoczesnej, profesjonalnej wersji naiwnych "monideł". Jak pisał Ireneusz J. Kamiński: "Były to zazwyczaj zdjęcia stare, nawet z przełomu XIX i XX wieku, amatorskie, banalne, znalezione w rodzinnych albumach, notujące stereotypowe wyobrażenia o godności, dostatku, hierarchiach familijnych i społecznych, jakie obowiązywały przed laty. (...) takie odbitki Fałat potraktował jak materiał wyjściowy do własnej wizji malarskiej". Z czasem malarz sam zaczął opracowywać i przygotowywać scenerie, w których fascynujące go postacie odgrywały wyznaczone role.
Antoni Fałat ukończył studia malarskie w 1969 r. w ASP w Warszawie, w pracowni prof. Aleksandra Kobzdeja. Zaraz po studiach przyłączył się do grona współzałożycieli warszawskiej Grupy Aut (Aut pictura aut nihil), której program zawierał się w haśle: "Polska figuracja, polski styl, polska egzotyka" (tak też brzmiał tytuł wystawy pokazanej w 1970 roku w warszawskiej Galerii MDM). Na początku lat 70. artysta należał do ruchu artystycznego "O Poprawę", skupiającego ambitnych absolwentów warszawskiej Akademii (m.in. Łukasza Korolkiewicza i Ewę Kuryluk), którzy postulowali odświeżenie języka malarskiego. "Ratio quam vis" to artystyczne credo, które przedstawił w 1972 roku. Był wiązany z Nową Figuracją oraz interpretowany w kontekście hiperrealizmu i fotorealizmu. W latach 80. włączył się w obieg kultury niezależnej.