Macierzyństwo, 1959 r.

Antoni Bieszczad urodził się w miejscowości Niedźwiada w 1915 roku, zmarł w Krakowie w 1980 roku. Dzięki pomocy profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Jerzego Fiericha w 1936 roku wyjechał do Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem gdzie rozpoczął naukę rzeźby pod kierunkiem Romana Olszowskiego. Szkołę ukończył w 1939 roku. Po wybuchu II wojny świtowej został powołany do 16 pułku piechoty w Tarnowie i walczył w kampanii wrześniowej. Od 1945 roku studiował rzeźbę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego i Stanisława Popławskiego; dyplom obronił w 1955 roku. Na stałe związał się z Krakowem - od 1951 roku pracował w Muzeum Narodowym, czynnie działał też w krakowskim środowisku artystycznym (od 1954 roku był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków).
"Pierwszy okres w dziejach szkoły [Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem] który zamyka się w przedziale lat 1876 - 1939 jest zróżnicowany artystycznie, w którym wyodrębnić można dwie wyraźne fazy. Pierwsza, to głównie mozolna praca od podstaw, tworzenie placówki z niczego. Wraz z nastaniem F. Neużila i E. Kovátsa szkoła uzyskała właściwe struktury organizacyjne, i w której zgodnie z duchem epoki akcentuje się sztukę użytkową. Jest to czas, kiedy w Zakopanem skondensowała się batalia o styl zakopiański i trwał żywy spór ideowo-artystyczny między Kovátsem a Witkiewiczem. Faza przejściowa przypada na dwie dekady S. Barabasza, który bardziej dbał o utrzymanie szkoły przy życiu, aniżeli myślał o jej rozwoju czy zmianach w dziedzinie artystycznej. Druga, związana z postacią K. Stryjeńskiego, który w czasach ogólnego entuzjazmu związanego z odradzającą się państwowością, radykalnie zmienia opcję szkoły, i przekształca ją z przemysłowej w artystyczną. Warto zauważyć, że był to w szkole trzeci dyrektor, po Kovátsu i Barabaszu, architekt z wykształcenia. Ostatnie piętnaście lat omawianego okresu to ścieranie się ze sobą dwóch tradycji artystycznych, z jednej strony tradycyjnej, uosobionej przez Wojciecha Brzegę, a z drugiej postformistycznej obecnej w działaniach Romana Olszowskiego. Bez względu na wszelkie oceny, dostrzegalny jest wówczas wytrwały proces zdobywania przez rzeźbę coraz większej autonomii. Stałym rysem tych czasów było sięganie do sztuki ludowej Podhala, lecz różnie transponowanej przez sztukę uczoną." (Ryszard Gapski, Szkoła zakopiańska- rodowód artystyczny i współczesność, www.zsp-kenar.pl)