Z cyklu NADZIEJA, 2005

Anna Karpińska-Dehnel urodziła się w Warszawie. Studia ukończyła w roku 1975 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademia Sztuk Pięknych), w pracowni profesora Kazimierza Śramkiewicza. Artystka uprawia malarstwo sztalugowe i rysunek. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych i państwowych, w kraju i za granicą. Ważniejsze, z wystaw, w których artystka brała udział, to: Wystawa Gdańskich Kobiet Plastyczek (Muzeum Narodowe, 1975), XI Ogólnopolska Wystawa Młodych (BWA, Sopot, 1976), Biennale Gdańskie (BWA, Sopot, 1977), Gdańscy Twórcy (Kilonia, 1977), Biennale Gdańskie (BWA, Sopot, 1979), Wystawa Polskiej Sztuki Nowoczesnej (Hagen, 1977), Polska 80 (Dusseldorf, 1980), "Nasz Czas" - wystawa "Solidarności" (Gdańsk, 1980). Twórczość artystki prezentowana była również na kilkunastu wystawach indywidualnych, z których wymienić należy: Klub Studentów "Riwiera" (Warszawa, 1976), Ratusz Staromiejski w Gdańsku (1976), Galeria "Depolma" (Dusseldorf, 1977), BWA (Gdynia, 1980), Galeria "Wolfrum" (Wiedeń, 1980), Galeria "Space" (Kraków, 1994), "Sparkasse" (Brema, 1995).
Szukając określeń dla malarstwa Anki Karpińskiej-Dehnel w słowniku krytyki artystycznej, pierwsze, na jakie natrafiamy to "surrealizm". Jej malarstwo, mimo, że wiernie odwzorowujące formy rzeczywistości, przedstawia krajobrazy nierzeczywiste o tyle, że egzystujące li tylko w naszej wyobraźni, pamięci. Wartość artystyczna malarstwa Anki Karpińskiej-Dehnel osadza się po pierwsze na wierności klasycznemu warsztatowi: modelunek światłocieniowy, harmonia, proporcja, poszukiwanie doskonałych form. Artystka wirtuozersko odtwarza subtelne kształty: perły, muszli, liścia. Opracowując je w najdrobniejszych detalach, malarka oddaje ich naturalne piękno. Posługując się tymi środkami wyrazu Karpińska-Dehnel przedstawia w swej twórczości to, co najbardziej ludzkie, to, co każdy nosi w sobie; treść egzystencji; piękne wspomnienia, poszukiwanie piękna. Ulotne, ale i trwałe. Na ogół pozbawione postaci ludzkich, opustoszałe, malarstwo to jest w rzeczy samej głęboko humanistyczne. Niczym twórcy holenderskich martwych natur, artystka wpatrując się w rzeczywistość wyraża to, co najbardziej prawdziwe; siebie, swoje emocje.