NASTURCJE, 2009

W obrazach Karpińskiej-Dehnel zawarta jest tęsknota, nostalgia za tym, co dawne, minione, bezpowrotnie utracone. Artystka jednocześnie chroni, pielęgnuje te wartości; dzięki jej głęboko osadzonemu w tradycji malarstwu nadal możemy kontemplować urodę perły. Posługując się językiem klasycznym, artystka nie wyrusza na samodzielne poszukiwania formalne, nie eksperymentuje z materią malarską. W swej twórczości Karpińska-Dehnel przywołuje świat miniony, ale jednocześnie trwający, bo naznaczony uczuciami i przeżyciami artystki, człowieka. Jej pozbawione ciężkiej symboliki obrazy, bardzo poetyckie, są bliskie odczuciom wielu odbiorców.

Szukając określeń dla malarstwa Anki Karpińskiej-Dehnel w słowniku krytyki artystycznej, pierwsze, na jakie natrafiamy to "surrealizm". Jej malarstwo, mimo, że wiernie odwzorowujące formy rzeczywistości, przedstawia krajobrazy nierzeczywiste o tyle, że egzystujące li tylko w naszej wyobra¼ni, pamięci. Wartość artystyczna malarstwa Anki Karpińskiej-Dehnel osadza się po pierwsze na wierności klasycznemu warsztatowi: modelunek światłocieniowy, harmonia, proporcja, poszukiwanie doskonałych form. Artystka wirtuozersko odtwarza subtelne kształty: perły, muszli, liścia. Opracowując je w najdrobniejszych detalach, malarka oddaje ich naturalne piękno. Posługując się tymi środkami wyrazu Karpińska-Dehnel przedstawia w swej twórczości to, co najbardziej ludzkie, to, co każdy nosi w sobie; treść egzystencji; piękne wspomnienia, poszukiwanie piękna. Ulotne, ale i trwałe. Na ogół pozbawione postaci ludzkich, opustoszałe, malarstwo to jest w rzeczy samej głęboko humanistyczne. Niczym twórcy holenderskich martwych natur, artystka wpatrując się w rzeczywistość wyraża to, co najbardziej prawdziwe; siebie, swoje emocje.