PORTRET PANA, 1889

Anna Bilińska była artystką wybitną, cieszącą się międzynarodową sławą i uznaniem. Dzieciństwo spędziła w Kijowie i na Kijowszczyźnie oraz w Wiatce (obecnie Kirow), gdzie pierwszych lekcji rysunku udzielał jej Michał Elwiro Andriolli. Około 1875 przeniosła się do Warszawy i wkrótce została uczennicą Wojciecha Gersona, który dostrzegł w niej wielki talent. W 1882 podróżowała za granicę zatrzymując się w Monachium, Saltzburgu i Wiedniu, odwiedziła Wenecją i północne Włochy. W tym samym roku wyjechała do Paryża i rozpoczęła studia w Académie Julian pod kierunkiem samego Rodolphe`a Juliana, Tony`ego Robert-Fleury i Oliviera Mersona. Jej szkolne prace wysoko oceniane przez profesorów, były odznaczane medalami na urządzanych w Académie Julian konkursach. Latem 1883 wyjechała na Ukrainę. Po drodze zatrzymała się w Monachium, Wiedniu oraz we Lwowie. Wróciwszy do Paryża utrzymywała się z lekcji rysunków i z rzadka sprzedając swoje prace. Życzliwy Rodolphe Julian zwolnił ją wówczas z opłat za studia, a po roku powierzył jej kierownictwo jednej z pracowni. W latach 1884-1885 spotkało ją pasmo nieszczęść osobistych - śmierć ojca, przyjaciółki i ukochanego. Przez jakiś czas przebywała w Normandii, latem 1886 była w Warszawie, by w końcu wrócić do Paryża. Następne lata przyniosły jej prawdziwy sukces międzynarodowy - uznanie, znakomite recenzje i srebrny medal przyniósł jej Autoportret wystawiony na Salonie w 1887 - patrz fotografia. W roku 1890 otrzymała złoty medal na wystawie w The Royal Academy w Londynie, a w 1891 również złotym medalem odznaczono ją na międzynarodowej wystawie w Berlinie. Jej prace - malowane olejno, akwarelą i pastelami portrety, studia kwiatów, sceny rodzajowe, pejzaże z Normandii i Bretanii - prezentowane wielokrotnie w Paryżu, a także i w Krakowie, zyskiwały wszędzie najwyższe pochwały, budząc podziw dla talentu artystki. Była realistką; malowała szeroko i śmiało, starannie komponując swoje obrazy, wyróżniające się ponadto doskonałym rysunkiem i szlachetną harmonią tonów barwnych. W czerwcu 1892 roku poślubiła doktora med. Antoniego Bohdanowicza; wraz z mężem planowała wrócić do Warszawy, gdzie chciała założyć własną szkołę malarską dla kobiet. Ale wytężona praca uaktywniła zadawnioną chorobę serca, która mimo troskliwej opieki męża i starań lekarzy, okazała się nieuleczalna.
Obraz artystki są na rynku sztuki prawdziwą rzadkością.