Łodzie w Pourville, 1885 r.

Najwybitniejsza polska malarka 2 połowy XIX w. Jej pierwszym nauczycielem rysunku był Michał Elwiro Andriolli przebywający na zesłaniu za udział w powstaniu styczniowym w Wiatce (obecnie Kirow). Od 1875 r. studiowała przez 2 lata w warszawskim konserwatorium. W 1877 r. zapisała się do prywatnej Klasy Rysunkowej Wojciecha Gersona. W tym czasie zaczęła wystawiać swoje prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1882 r. dużo podróżowała. Przebywała w Monachium, Salzburgu, Wiedniu, Włoszech, studiowała malarstwo w Académie Julian w Paryżu i tam osiadła na wiele lat. Debiutowała w Salonie Paryskim w 1884 roku, kiedy to został przyjęty jej rysunek Postać kobiety, wystawiając swoje prace w Salonie również w następnych latach (1885, 1887, 1892). W 1886 roku została opiekunem w jednym ze studiów w Académie Julian w Paryżu, gdzie pracowała aż do 1892 roku. Odniosła wielki międzynarodowy sukces otrzymując Srebrny Medal na Wystawie Światowej w Paryżu w 1889 roku za Autoportret. Wystawiała także w Berlinie i Londynie. W 1892 roku powróciła wraz z mężem lekarzem Antonim Bohdanowiczem do Warszawy. Malowane głównie portrety, rzadziej martwe natury, sceny rodzajowe i pejzaże.