Odkrycia, 2010

Mały format i tonacja ogólna "podgrzewana" przez rytmiczny znikomy tekst jest opowieścią o procesie zaniku - w tym wypadku pamieci. Oczywiście przewrotność tego procesu i dowcip. Andrzej Zwierzchowski


Urodzony w 1954 roku w Warszawie. W latach 1974-79 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom w pracowni prof. Jacka Sienickiego w 1979 roku. Od 1990 roku prowadzi pracownię malarstwa i rysunku na Wydziale Architektury Wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego twórczość, od zarania nacechowana wątkami metafizycznymi, ewoluowała formalnie i kolorystycznie. Wczesne, "ciemne" obrazy, nacechowane intensywnością skontrastowanych napięć kolorystycznych i kompozycyjnych, zastąpiły płótna utrzymane w jaśniejszej tonacji i bogatszej palecie barwnej. Ewoluowała również narracyjna warstwa jego dzieł - od syntetycznie i umownie traktowanego figuratywizmu, przez równie umownie traktowaną przedmiotowość i wątki pejzażowe, ku syntezie mającej wyrazić utajony, odwieczny dramat człowieka, który usiłuje wyzwolić się z doczesności, by dotknąć ideału; malarza, który wskazuje na niemożliwość osiągnięcia artystycznej harmonii bez usunięcia z pola widzenia tego, w co wikła nas życie. W latach 80. aktywnie uczestniczył w ruchu aktywistów wystawiających poza aktualnym obiegiem. Liczne wystawy indywidualne w kraju (Zachęta, Muzeum Narodowe we Wrocławiu) i udział w zbiorowych za granicą (Berlin, Paryż, Praga). Obecnie prof. nadzwyczajny rodzimej Akademii Sztuk Pięknych.