Teresa z Kitkiem na kolanach [Kompozycja figuralna nr 642] na odwrociu Kitek siedzący [Kompozycja figuralna nr 642], około 1954

Rok 1954 stanowi wyraźną cezurę w twórczości Andrzeja Wróblewskiego. Od tego czasu krakowski artysta zupełnie porzuca wątki socrealistyczne na rzecz uproszczonych kompozycji o metaforycznym charakterze. Zmęczenie i kiełkowanie nowych idei można wyczuć już w liście z 1953 roku do Andrzeja Wajdy, przyjaciela z krakowskiej Grupy Samokształceniowej, w którym pisał: "Chwilowo (…) praca moja jest w zawieszeniu: nie wiem czy Ci już mówiłem, że ożeniłem się i sprowadziłem żonę do domu, wskutek czego chwilowo i wewnętrznie i zewnętrznie nie mam wielkiego zapału do pracy. A nawet nie tyle pracuję i przemyśliwam (wybacz niegramatyczność) nad renowacją swojej koncepcji artystycznej, w kierunku wprowadzenia momentów surrealistycznych w ujęciu treści i w warsztacie. Kiedy jednak pomyślę o Jury i o narodzie, dla którego maluję, oblatuje mnie strach i zaczynam od początku artystyczny rachunek sumienia. Bo właściwie jest jasne, że na dalszą metę nie jest do utrzymania ścisła "jedność czasu, miejsca i akcji", a raczej może jedność światłocieniowa i przestrzenna, która jednak jest warunkiem zupełnie komunikatywnego obrazu. W oczekiwaniu, więc na natchnienie robię rysuneczki i szkice, i oglądam jak największy wachlarz starej i nowej sztuki w czym nie jest mi wcale pomocne zagracenie Krakowa, produkującego przede wszystkim kurz w Muzeach i pamiątki góralskie".

Artysta poślubił Teresę Reutt (1927-1994) kilka tygodni wcześniej - ceremonia kościelna odbyła się 19 września 1953 roku, zaś 15 października małżonkowie zawarli ślub cywilny. Marazm w pracy artystycznej przełamują definitywnie narodziny pierworodnego syna w dniu 10 maja 1954 roku o godzinie 19.50. Przez następne miesiące Wróblewski tworzy rysunki o intymnym charakterze. Najczęstszymi bohaterami prac, wówczas prawie wyłącznie na papierze, staje się syn zwany w domu Kitkiem oraz Teresa Wróblewska. Z tego okresu pochodzą przedstawienia ukazujące matkę trzymającą dziecko w ramionach, w stylu mocno odmienne od matek, które Wróblewski szkicował w końcu lat czterdziestych w czasie prac nad "Rozstrzelaniami". Pod koniec 1954 roku Wróblewski często rysował Kitka. Raz bawiącego się piłką, innym razem raczkującego, siedzącego w łóżeczku czy na kocu. Równocześnie artysta tworzył wiele rysunków przedstawiających jego żonę podczas prozaicznych czynności: czytania, palenia, odpoczynku. Dużą grupę stanowią prace, na których Teresa wykonuje czynności domowe, takie jak obieranie warzyw czy prasowanie. Prezentowana praca jest fuzją tematów, które wówczas zaprzątywały wyobraźnię twórczą malarza. Na awersie szkicu widzimy wyprostowaną sylwetkę delikatnie uśmiechniętej Teresy, która na kolanach trzyma wpatrującego się w widza, zaintrygowanego czymś Kitka. Kadr z umieszczoną centralnie postacią żony artysty oraz pozy portretowanych przywodzą na myśl rodzinną fotografię. Na rewersie pracy Wróblewski upamiętnił synka zapatrzonego w niewidoczny dla oglądającego punkt. Wróblewski z niezwykłym wyczuciem odzwierciedla grymasy oraz pozy charakterystyczne dla niemowląt. Artysta w szkicach z domowego zacisza posługuje się zawsze ulubioną wówczas techniką lawowanego tuszu, nadając tym samym niezwykle intymny charakter przedstawienia.


W latach 1945-52 studiował malarstwo na ASP w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1946 brał udział w wystawach, od roku 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcję asystenta w krakowskiej ASP w pracowniach m.in. prof. Radnickiego i prof. Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.