STUDIUM PEJZAŻU

Andrzej Wróblewski był jednym z najwybitniejszych, najbardziej samodzielnych polskich artystów powojennych. Techniki drzeworytniczej zaczął się uczyć już w latach 1944-1945 pod kierunkiem matki, Krystyny Wróblewskiej, artysty grafika. W latach 1945-1952 studiował na Wydziale Malarstwa i Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Z. Radnickiego, Z. Pronaszki, H. Rudzkiej-Cybisowej i J. Fedkowicza. Niemal równolegle (1945-1948) studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Pierwsze prace malarskie Wróblewskiego utrzymane były w duchu kapistowskim; pod koniec lat czterdziestych zaczął buntować się przeciwko dominacji koloryzmu w kształceniu akademickim. Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948), gdzie zadebiutował jako malarz, pokazał także oryginalne formy przestrzenne. Pozostał jednak przy malarstwie, z którym wiązał nadzieje wykraczające poza kształt plastyczny dzieła. W nich właśnie - w ambicjach stworzenia sztuki zaangażowanej społecznie, komunikatywnej - miał swoje źródło jego sprzeciw wobec koloryzmu. Przybrał on kształt organizacyjny: w roku 1948 Wróblewski zainicjował powstanie w krakowskiej akademii, przy Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej, Grupy Samokształceniowej. Główna teza głoszonego przez Wróblewskiego programu akcentowała konieczność sztuki, w której "elementy estetyczne i ideologiczne splatałyby się nierozerwalnie".
Sam malarz tworzył w tym okresie (1947-1948) prace eksperymentalne, poszukiwał indywidualnych środków wyrazu, ulegając wszakże wpływom tendencji (surrealizm, abstrakcja geometryczna), które oddziaływały silnie również na sztukę innych artystów skupionych w środowisku krakowskim. W trakcie tych poszukiwań Wróblewski doszedł do własnego języka form. Jego źródłem była wnikliwa, bezpośrednia obserwacja rzeczywistości.
Wraz z utworzeniem Koła Samokształceniowego Wróblewski opowiedział się za doktryną socrealizmu. Przez kilka następnych lat malował obrazy, które świadomie podporządkowywał narzucanym wzorcom artystycznym oraz ideologicznym.
Do własnych zainteresowań powrócił w połowie lat pięćdziesiątych. Namalował wtedy szereg kompozycji figuratywnych, związanych z motywem rodziny. Operując zwięzłą formą i zdecydowaną kolorystyką, malarz osiągnął w nich niezwykłe napięcie emocjonalne. Dorobek Wróblewskiego, zmarłego w wieku zaledwie trzydziestu lat, jest bogaty, ale niejednorodny. Najwybitniejszą jego część stanowi wspomniana własna (choć tworzona pod wpływem m.in. Fougerona i meksykańskich muralistów) formuła malarstwa figuratywnego.
Umarł podczas samotnej wycieczki w Tatrach.