STUDIUM PEJZAŻU

Andrzej Wróblewski był jednym z najwybitniejszych, najbardziej samodzielnych polskich artystów powojennych. Techniki drzeworytniczej zaczął się uczyć już w latach 1944-1945, pod kierunkiem matki, Krystyny Wróblewskiej, artysty grafika. W latach 1945-1952 studiował na Wydziale Malarstwa i Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Z. Radnickiego, Z. Pronaszki, H. Rudzkiej-Cybisowej i J. Fedkowicza. Niemal równolegle (1945-1948) studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Pierwsze prace malarskie Wróblewskiego utrzymane były w duchu kapistowskim; pod koniec lat czterdziestych zaczął buntować się przeciwko dominacji koloryzmu w kształceniu akademickim. Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948), gdzie zadebiutował jako malarz, pokazał także oryginalne formy przestrzenne: W roku 1948 Wróblewski zainicjował powstanie w krakowskiej akademii, przy Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej, Grupy Samokształceniowej. Główna teza głoszonego przez Wróblewskiego programu akcentowała konieczność sztuki, w której "elementy estetyczne i ideologiczne splatałyby się nierozerwalnie"Sam malarz tworzył w tym okresie (1947-1948) prace eksperymentalne, poszukiwał indywidualnych środków wyrazu, ulegając wszakże wpływom tendencji (surrealizm, abstrakcja geometryczna), które oddziaływały silnie również na sztukę innych artystów skupionych w środowisku krakowskim. W trakcie tych poszukiwań Wróblewski doszedł do własnego języka form. Jego źródłem była wnikliwa, bezpośrednia obserwacja rzeczywistości. Przez kilka następnych lat malował obrazy, które świadomie podporządkowywał narzucanym wzorcom artystycznym oraz ideologicznym.

Do własnych zainteresowań powrócił w połowie lat pięćdziesiątych. Namalował wtedy szereg kompozycji figuratywnych, związanych z motywem rodziny.

Umarł podczas samotnej wycieczki w Tatrach.