Pejzaż z wysokim niebem, 1953 r.

Lato 1953 roku było dla Andrzeja Wróblewskiego dość szczególne. Jesienią miał poślubić Teresę, co znacząco wpłynęło zarówno na jego życie osobiste, jak i twórczość malarską. Ciepłe miesiące spędzał na plenerze malarskim w podkrakowskich wsiach, gdzie malował dużo, zachłannie i szybko. Pisał o tym w liście do Andrzeja Wajdy: "Drogi imienniku! Właśnie dostałem od matki wiadomość, że przyszły od Ciebie zdjęcia do Krakowa, bo ja siedzę na zatentegowanym plenerze koło Słomnik i robię masowo socrealistyczne pejzaże. (…) Pozdrawiam Ciebie i Gabę z głębi, a raczej z wyżyny spółdzielni produkcyjnej w Czechach, gdzie złamałem sobie oko wypatrując socjalistycznego nurtu w życiu wsi. Właśnie w tej chwili suszę się po powrocie z 'centralnej' akademii ku czci 22 VII w gminie Niedźwiedź. Część artystyczna, którą zrobiliśmy, prawie dorównywała części oficjalnej pod względem socjalistycznej treści i zhuśtanej formy. Starałem się zaobserwować młode pokolenie rwące się do kolektywizacji, ale byli na akademii tylko starcy, nieletni i paru wiejskich dżolerów w kolorowych skarpetkach.
Prawdopodobnie prawdziwe serce ludu nie przyszło na zebranie i tętni gdzieś ukryte głęboko. Wobec tego zwróciłem się wyłącznie do pól i lasów oraz do inwentarza martwego i żywego, które to bydlęta wzbudzają rzeczywiście dużo natchnienia w byłym nadrealiście. Zwłaszcza świnie przy oczekiwaniu na żarcie mają tak ludzki wyraz tęsknoty, a zaś ludzie (studenci) przy śniadaniu mają tak świńskie parcie do niechlujstwa i nieumiarkowania w jedzeniu i piciu, że czuję się w jakimś nadświecie, kiedy treści umysłowe i uczuciowe przepływają przez przegrody, jakie stworzyła biologia (…)" (Andrzej Wróblewski, List do Andrzeja Wajdy, przedruk za: Andrzej Wróblewski 1927-1957. Unikanie stanów pośrednich, Warszawa 2014, s. 395).
Z przytoczonego wyżej tekstu doskonale widać ironiczny stosunek artysty zarówno do własnej pracy twórczej, jak i do obowiązku realizacji przedstawień w doktrynie socrealistycznej. Prezentowaną pracę można uznać za szczególną, bardzo indywidualną odmianę socrealizmu, będącą niejako wynikową buntu i niezgody na obowiązujące założenia. Najprawdopodobniej powstała właśnie na plenerze malarskim koło Słomnik i stanowi niemalże abstrakcyjne studium chmur. W swojej twórczości Wróblewski wielokrotnie odchodził i powracał do realizmu, a "epizod socrealistyczny" jest w tym kontekście szczególnie interesujący. Wraz z utworzeniem Grupy Samokształceniowej artysta z przekonaniem opowiedział się z za wprowadzeniem politycznej doktryny. Przez kilka następnych lat malował obrazy, które świadomie podporządkowywał narzucanym wzorcom artystycznym oraz ideologicznym. W 1949 roku ironizował w jednym z listów do Anny Porębskiej: "Ponieważ jestem nieszczęśliwy, więc zajmuję się problemami realizmu socjalistycznego. Wymyśliłem między innymi głęboką prawdę, że tylko wtedy nikt mi nie będzie narzucał socrealizmu, jeżeli ja sam będę go narzucał innym". Malował niewiele - w 1951 roku powstały jedynie dwa obrazy tematycznie nawiązujące do wojny koreańskiej, w 1952 "Na zebraniu", a rok później - dwa warianty "Partyzanta radzieckiego". W 1954 roku, na zlecenie krakowskiego Muzeum Lenina namalował "Krwawą Niedzielę", o której pisał w liście do Andrzeja Wajdy: "Nie będzie to nic przełomowego, tylko forsa i honor - będę wisiał razem z radzieckimi malarzami". Ostatnią z prac socrealistycznych w dorobku Wróblewskiego jest "Fajrant w Nowej Hucie", który artysta pokazał na IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki.
Jednocześnie w zaciszu własnej pracowni i na plenerach malarskich tworzył intymne, bardzo kameralne kompozycje pozbawione ideologicznego zaplecza, lecz w pełni eksplorując realistyczny warsztat. Były to głównie martwe natury i pejzaże, czyli tematy na stałe umocowane w tradycji i kanonie historii sztuki. Właśnie w nich doskonale widać indywidualność twórczą Wróblewskiego: niezwykle silne odczuwanie rzeczywistości, malarski instynkt, fascynację procesem twórczym i wrażliwość na kolor. Prezentowana praca jest przykładem takich właśnie przedstawień, jednocześnie jednym z ostatnich - ślub z Teresą i narodziny Kitka wprowadziły do jego twórczości wątki rodzinne i egzystencjalne. Do socrealizmu już nie wrócił.
W latach 1945-52 studiował malarstwo na ASP w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od roku 1946 brał udział w wystawach, od 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcję asystenta w krakowskiej ASP w pracowniach m.in. prof. Radnickiego i prof. Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.