Pejzaż z wysokim niebem, 1953 r.

Wróblewski w swojej drodze twórczej kilkakrotnie odchodził i powracał do realizmu, różnie zresztą rozumianego. Intersujące były próby wpisania się artysty w konwencję socrealistyczną. Co ciekawe, nawet wówczas, artysta nigdy nie rezygnował z bezpośredniości ujęcia, głębokiego przeżycia dosłowności świata, tak charakterystycznych dla jego twórczości. Tak sam mówił o etapach swego odchodzenia i powracania do realizmu, w których kluczowe znaczenie dla artysty miał kontakt z odbiorcą z jednej strony oraz pogłębiona praca nad własnym warsztatem z drugiej: "Swój rozwój artystyczny mógłbym scharakteryzować następująco: Na I i II roku ASP pracowałem w ramach dyscypliny postimpresjonistycznej. Później zetknąłem się z grupą abstrakcjonistów i brałem udział w Wystawie Sztuki Nowoczesnej, traktując ten kierunek dążeń artystycznych jako najbardziej marksistowski. Po wystawie zorientowałem się w sprzeczności swojej teorii z praktyką - reagowania ludzi na wystawie i zacząłem pracować nad realistycznym, tematycznym obrazem. Około pół roku malowałem prace wyraźnie surrealistyczne, które jednak przez swoją siłą oddziaływania pozostały dla mnie najżywotniejszym momentem mojej twórczości. Widząc olbrzymie braki w moich umiejętnościach malarskich, skoncentrowałem się na realistycznym studium i poprawnej, psychologicznie pogłębionej kompozycji. Ten okres poprzez IV i V rok ASP, trwa do dziś i wskutek braku czasu na stałe malowanie, nie wiem jak prędko będę mógł nawiązać do bardziej twórczych, skrótowych rozwiązań tematycznego obrazu. Co do pracy dydaktycznej: jest ona ściśle zależna od tego czy w danym okresie pracuję twórczo czy nie. Własna praca wzbogaca korektę i daje malarzowi wiarę w sens twórczości artystycznej wiarę, którą trzeba nieraz przekazać wahającym się studentom." Prezentowana praca może być przykładem, jak nawet w okresie socrealistycznym, studium natury stawało się przyczynkiem do stworzenia kompozycji niemal abstrakcyjnej, w której spowijające wysokie niebo chmury "żyją własnym życiem" w rozbuchanej symfonii barw i from. Praca wydaje się być kwintesencją charakterystycznego dla Wróblewskiego intensywnego odczuwania rzeczywistości i niezwykłego malarskiego instynktu.