[Traktor] na odwrociu szkice

Napisy ołówkiem naniosła matka artysty Krystyna Wróblewka (1904-1994) porządkując spuściznę po artyście po jego śmierci. Numer "275" odnosi się do pozycji na liście prac niewystawionych w katalogu pierwszej pośmiertnej wystawy w Pałacu Sztuki w Krakowie. Jednak w katalogu podano inne wymiary pracy. W 1949 roku na IV Walnym Zjeździe ZPAP w Katowicach socrealizm ogłoszony zostaje kierunkiem panującym w sztuce polskiej. W tym roku Wróblewski angażuje się w sprawy "socjalistycznej polityki kulturalnej", w swych pracach mierzy się z tematem społeczeństwa klasowego i dzielących ich kontrastów. Aż do roku 1954 w jego twórczości widać silny wpływ komunizmu i realizmu socjalistycznego o radzieckiej proweniencji. Dołącza do Grupy Samokształceniowej, organizuje wystawy, pisze teksty krytyczne i programy, w jednym z nich formułuje założenia ideologiczne grupy: "Jako punkt najważniejszy pozbycie się wszelkich formalistycznych konwencji artystycznych, takich jak kapizm, kubizm, abstrakcjonizm, surrealizm, wpływów symbolicznych czy ekspresjonistycznych. Wychodząc z założenia, że pierwszą fazą budowania kultury socjalizmu musi być sztuka komunikatywna, czytelna, tematowa i obliczona na szeroki zasięg społeczny, postuluję formę artystyczną możliwie pozbawioną przekształceń, przedmiotową, fotograficzną, jak najbardziej zgodną z potocznym widzeniem i z wyobraźnią mas pracujących. (…) Dopiero wtedy sztuka rozwijałaby się w stałym kontakcie z odbiorcą, idąc krok w krok z ogólnym rozwojem estetycznym ludzi pracy."
Andrzej Wróblewski, [w:] Jan Michalski, Andrzej Wróblewski. Nieznany, Kraków 1993, s.178.


W latach 1945-52 studiował malarstwo na ASP w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1946 brał udział w wystawach, od roku 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcje asystenta w krakowskiej ASP w pracowniach m.in. prof. Radnickiego i prof. Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.