[Tatry - pejzaż zimowy, Kompozycja pejzażowa nr 446]

"Miałem już za sobą przebyty chlubnie jeden żleb śnieżny - chlubnie, bo z duszą na ramieniu udało mi się regularnie i bez popłochu przebyć cały kawałek - stopnie przydały mi się potem, były luksusowo wprost wykopane! Byłem więc obeznany już ze śnieżnym żlebem i uodporniony na jego efekty. Spojrzeć w dół: stroma gładzizna biała i niepokalana, z misternymi torami spadłych kamyków, aż hen, w piarżyste stopy gór, w cichość doliny."
Andrzej Wróblewski, 1952

Góry były wielką pasją Andrzeja Wróblewskiego. Bywał często w Tatrach i w nich zginął tragicznie w 1957 roku. Tatrzańska część jego twórczości jest mało znana, a charakteryzuje się niezwykłą oryginalnością i siłą wyrazu. Z informacji zawartych w notatkach dziennych, wiemy, że artysta bardzo często wyjeżdżał do Zakopanego i bardzo dużo czasu spędzał na górskich wycieczkach. Fascynacja Wróblewskiego górami przejawiła się także w jego twórczości. Prezentowana praca, jak i inne widoki, po raz pierwszy zaprezentowana została szerszej publiczności na wystawie podróżującej "Gwasze, akwarela, rysunki Andrzeja Wróblewskiego. Inedita" w 2002 roku. Temat widoków poszczególnych tatrzańskich szczytów najlepiej został zrealizowany w serii kilkudziesięciu tuszy, które obecnie stanowią własność Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Prezentowane, kameralne dzieło, należy do drugiej grupy prac, wykonanych w technice akwareli. Jest ono przykładem nie tylko świetnego warsztatu, pozwalającego na realizacje w niewielkim formacie prac o czysto realistycznej formie, ale przede wszystkim pokazuje zainteresowanie Wróblewskiego otaczającym go światem.