[Pejzaż miejski nr 92]

Równolegle do charakterystycznych, akademickich tematów takich jak akt czy martwa natura, Wróblewski odnosi się do form abstrakcji geometrycznej. Z okresu studiów malarskich pochodzą prace skomponowane z prostych figur - kwadratów i prostokątów - obwiedzionych wyraźnym konturem. Wypełnione czystym kolorem, tworzą różnorodne układy. Obrazy te świadczą nie tylko o znajomości historycznego języka form artystycznych, ale też o podobieństwie myślenia Wróblewskiego do wielkich poprzedników. Konstruktywizm, neoplastycyzm, suprematyzm, o których artysta wypowiadał się w jednym ze swoich tekstów, stanowiły próbę wyrazu istoty świata poprzez stopniowe oczyszczanie przedstawienia z odniesień do rzeczywistości przedmiotowej. Układy i stosunki figur geometrycznych miały ujmować uniwersalne zasady kryjące się pod zmiennością widzialnej postaci rzeczy. "Pejzaż miejski nr 92" został skomponowany na zasadzie połączenia razem prostych kształtów geometrycznych. Widzimy uproszczony, ale jednak czytelny obraz uliczki z rozmieszonymi wzdłuż niej dwoma rzędami zabudowań. Nie przeszkadza to w odbieraniu tego widoku w kategoriach abstrakcji.
Tworząc niefiguratywne prace Wróblewski ilustrował szczególne widzenie przedmiotu, o którym świadczy zapis z 25 stycznia 1948 roku: "Dzień wycieczki do Wieliczki. Wiosna w styczniu. Słońce ogrzało ziemię i wydobyło spod brudnego śniegu trawę czystą i suchą jak wybielały deszczami szkielet. Niebo kryształ. Słupy telegraficzne stoją na taśmie szosy otoczone kostkami domów jak figury szachowe na szachownicy różnobarwnej. [...] Ponieważ Słońce jest okrągłe, więc na Ziemi wszystko - słupy, domy, pola - są kanciaste. Człowiek jest wpisany w skomplikowany układ prostych". Analiza "Pejzażu miejskiego nr 92" oraz podobnych przedstawień może prowadzić do wniosku, że Wróblewski nie tylko nie chciał rozerwania związku pomiędzy obrazem i rzeczywistością zewnętrzną, ale pragnął przede wszystkim stworzyć syntezę pomiędzy realnością, a abstrakcją.