[Kompozycja figuralna nr 958] na odwrociu [Miasto, Pejzaż miejski nr 958], 1954 r.

Andrzej Wróblewski to jeden z najważniejszych artystów powojennej Polski. Przez historyków i krytyków sztuki uważany jest za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu oraz nowej ekspresji. Według Aleksandra Wojciechowskiego artysta był czołowym reprezentantem pokolenia „tragicznie uwikłanych w problemy epoki”. Do końca życia pozostał buntownikiem balansującym na granicy abstrakcji i malarstwa figuratywnego. Pozostawił po sobie niezwykle bogatą i niejednorodną twórczość, która stale podlega kolejnym próbom klasyfikacji i systematyzacji. Artysta malował obrazy na obydwu stronach płótna, nie klasyfikując prac pod względem wartości lub znaczenia - były one im wtórnie nadawane przez historyków sztuki, galerzystów i marszandów. Również w pracach na papierze Wróblewski często wykorzystywał obydwie strony malarskiego podłoża. Kurator wystawy „Recto Verso…”, prof. Eric de Chassey, który jako pierwszy podjął problem dwustronności prac artysty, mówił o tym następująco: „Uważam, że dwustronne dzieła Wróblewskiego są objawem, symptomem i symbolem… a przede wszystkim świadectwem (…) praktyki konfrontowania sprzeczności. Bez prób szukania kompromisu między nimi czy harmonii będącej ponad nimi”. Powyższe słowa mogą stanowić doskonały komentarz do prezentowanej dwustronnej pracy. Zaskakujące jest połączenie intymnego przedstawienia żony malarza Teresy, trzymającej w objęciach nowo narodzonego syna Kitka, oraz monochromatycznego, surowego wizerunku czynszowej kamienicy. Dysonans tematów świadczy o wyjątkowym podejściu artysty do skrajnych, wielowarstwowych motywów, które ukształtowały twórczość jednej z najbardziej niepokojących osobowości polskiego malarstwa. Nietuzinkowa jest również sama scena macierzyństwa, utrzymana w soczystej, rozjaśnionej palecie barwnej, nietypowej dla kolorystyki Wróblewskiego. Na szczególną uwagę zasługuje również ekspresyjny sposób kadrowania pracy, będący bodaj jedynym przedstawieniem tego typu w całym znanym dorobku malarza.

W latach 1945-52 studiował malarstwo na ASP w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1946 brał udział w wystawach, od roku 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcje asystenta w krakowskiej ASP w pracowniach m.in. prof. Radnickiego i prof. Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.