[Kompozycja abstrakcyjna nr 184] - praca dwustronna

Prezentowana praca to abstrakcyjna kompozycja oparta na geometrycznych formach poprzekreślanych prostokątów, elips i nieregularnych trójkątów. Na rewersie nieregularny pięciokąt zamalowany na czerwono w bladoróżowym otoczeniu. Dzieło sprawia wrażenie syntetycznego pejzażu, którego linię horyzontu wyznacza pomarańczowa plama barwna przy górnej krawędzi. Taka interpretacja wydaje się być o tyle usprawiedliwiona, że figura na awersie kojarzy się z sylwetką domu. Praca ta prezentowana była na dwóch wystawach De.fi.cien.cy w Poznaniu i Londynie, gdzie obok Andrzej Wróblewskiego pokazywane były prace Rede Daniels i Luc Tuymans.
Abstrakcji od zawsze fascynowała Wróblewskiego. Widział w niej ogromny potencjał w przekazywaniu istoty przedmiotów i idei a jednocześnie możliwość ich nieskrępowanej interpretacji. To zainteresowanie wynikało też ze zmęczenia formą i jej ograniczeniami. W licznych, pisanych na własny użytek notatek znalazła się taka myśl malarza: "Nagle uświadomiłem sobie, że to, co mnie u innych i u siebie tak męczy, tworzenie w obrazie całej masy istnień zbędnych, zniekształconych, z wszelkimi cechami rozpusty stworzycielskiej, że jest to konieczne tak długo, jak długo maluję przedmiotowo, nie tylko wtedy, kiedy bierze mnie przedmiot, ale i wtedy, kiedy chodzi mi tylko o kombinacje formalne. Tymczasem, w tym drugim wypadku, winienem malować abstrakcję. Kombinacja zaś abstrakcji z instynktownym wyczuciem przedmiotu to [Joan] Miró".
Przez zaledwie dziesięć lat, które składają się na okres pracy twórczej tego przedwcześnie zmarłego artysty, udało mu się wypracować swój własny bezprecedensowy styl. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego profesorami byli między innymi Zbigniew Pronaszko, Jerzy Fedkowicz i Hanna Rudzka-Cybisowa. Artyści ci, pozostający pod silnym wpływem postimpresjonizmu francuskiego, starali się przekazać entuzjazm dla tych nurtów swoim uczniom. Młodzi adepci sztuki, którzy początkowo chętnie poszli wskazywaną im drogą, szybko zaczęli mieć poczucie, że to nie sposób, w jaki malują, ale to, co mogą powiedzieć przez malarstwo jest dla nich najistotniejsze. Środki, które im wówczas proponowano okazały się do tego niewystarczające. Andrzej Wajda studiujący w latach 1946-49 na krakowskiej akademii wspominał: "najbardziej świadom nękających nas wątpliwości był Andrzej Wróblewski. To on, może dlatego, że studiował historię sztuki, że był bardziej od nas wykształcony, że był bardziej od nas wszystkich konsekwentny w tym co robił, potrafił najlepiej sformułować nasze rozterki i wyciągnąć z nich wnioski". Wróblewski szybko zabiera się do formułowania własnego języka artystycznego. Na kilka miesięcy znika z akademii pracując intensywnie na własną rękę, żeby wrócić z nowymi środkami wyrazu, które konsekwentnie i uporczywie będzie rozbudowywał do końca swojego krótkiego życia.
Jego twórczość jest jednocześnie figuratywna i abstrakcyjna. Artysta w latach 50. dokonuje integracji elementów uważanych, aż do późnych lat 80. za niemożliwe do pogodzenia. Wychodząc z kompozycji czysto dokumentującej rzeczywistość nadaje jej poprzez kolor, gest, lub element wyimaginowany, wartość symboliczną a nawet mitologiczną. Deformacja, której się dopuszcza jest środkiem do wzmocnienia ekspresji w jego dziełach tak samo zresztą jak operowanie płaską, syntetyczną plamą barwną,mającą dla niego wymiar symboliczny. W pewnym sensie realizuje on swoje artystyczne pragnienie wyrażone w jednym z jego notatników: "Ja chcę wyjść z siebie, przejść siebie, dokonać rzeczy niemożliwej, wypełnić zadanie niesłychane, zrealizować wizję, stworzyć obraz przekonywający bezwzględnie, zbudować go decyzjami".
Często wykorzystuje obie strony obrazu. W rozbudowanych kompozycjach geometrycznych wyczuwalny jest wpływ dzieł Mondriana, z którymi artysta miał okazję zapoznać się w czasie studiów będąc na trzymiesięcznej wymianie w Holandii. W figuralnych i abstrakcyjnych kompozycjach Mondriana dominuje kolor. Z jego symboliki Wróblewski zresztą bardzo chętnie korzysta (poza krótkim okresem, gdy silnie wiąże się ze sztuką socrealizmu, wtedy jego obrazy są pozbawione typowej dla niego, kontrastowej palety).

W latach 1945-52 studiował malarstwo na ASP w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od roku 1946 brał udział w wystawach, od 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcję asystenta w krakowskiej ASP w pracowniach m.in. prof. Radnickiego i prof. Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.