[Góry nr. 281]

Góry były dla Wróblewskiego inspiracją. Na licznych akwarelach i gwaszach interpretował krajobrazy. Prace te pełne są kontrastów, ostrych linii, miejsc pięknych, dzikich i niedostępnych. W jednym ze swych utworów Wróblewski, obrazując swój stan między jawą a snem, pisze:
(…) zanim nie wrócą myśli krytyczne zaczynam marzyć:
Jestem na szczycie ogromnego gmachu
(niestety jest księżyc i stopy zimne)
który nagle zburzony jedna szyna zostaje
(nad nami ktoś przybija gwóźdź do pieca po co?)
szyna wirażami spływa aż do ziemi
(proszę o ciszę, radio ma być zgaszone)
na jej szczycie ja stoję trzymam uratowane niemowlę
(…)
nagle
decyzja
zjeżdżam
na butach
wspaniałych narciarskich butach
holendrując podeszwami
balansując uratowanym dzieckiem
z wściekłym gwizdem na skrętach
i ciągle rosnącą zawrotną szybkością
jakby zjazd miał trwać wieczność –
- zjeżdżam
Wspaniały widok!
(…)

Andrzej Wróblewski, Sen jest największą przyjemnością

W latach 1945-52 studiował malarstwo na ASP w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1946 brał udział w wystawach, od roku 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcję asystenta w krakowskiej ASP w pracowniach m.in. prof. Radnickiego i prof. Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.