(Głowa dziewczynki) [Głowa dziewczynki nr 1027]

Wyobrażenie dziewczyny o ciemnych półdługich włosach na trwałe wpisało się jako jedno z charakterystycznych przedstawień dla później twórczości Wróblewskiego. W 1956 roku artysta odnotowuje malowanie obrazów przedstawiających Olę. Ową dziewczyną byłą Aleksandra Peterschein, po mężu Szuliga (17XII 1928 - 23 II 1992), która w drugie połowie lat pięćdziesiątych pracowała jako modelka na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Pozowała także jej siostra Irena. Obie pochodziły z Wieliczki, z wielodzietnej rodziny. Prawdopodobnie, gdyby nie obrazy malowane przez Wróblewskiego, byłaby jedną z wielu anonimowych modelek pozujących na krakowskiej uczelni. W archiwum zachowały się dokładne wykazy modeli zawierające ilości godzin i wysokość wypłacanych honorariów. Wśród nich znajdujemy nazwisko bohaterki prezentowanej akwareli. Wróblewski zrealizował ten temat trzykrotnie w obrazach na płótnie, z których dwa wchodzą w skład kolekcji muzealnych. "Głowa modelki I" znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu, zaś "Głowa modelki III" w Muzeum Śląskim w Katowicach. Poza wymienionymi obrazami Wróblewski malował Olę, co najmniej kilkanaście razy. Są to zarówno całospostaciowe przedstawienia, stojącej, opartej o stołek Aleksandry, jak i najczęstsze, ciasno kadrowane ujęcia portretowe. Do tej ostatniej grupy należy prezentowana praca, która od strony rozwiązań formalnych i poziomu artystycznego jest bez wątpienia najlepszą pracą przedstawiającą Aleksandrę Peterschein w zbiorach prywatnych.
"Swój rozwój artystyczny mógłbym scharakteryzować następująco: Na I i II roku ASP pracowałem w ramach dyscypliny postimpresjonistycznej. Później zetknąłem się z grupą abstrakcjonistów i brałem udział w Wystawie Sztuki Nowoczesnej, traktując ten kierunek dążeń artystycznych jako najbardziej marksistowski. Po wystawie zorientowałem się w sprzeczności swojej teorii z praktyką - reagowania ludzi na wystawie i zacząłem pracować nad realistycznym, tematycznym obrazem. Około pół roku malowałem prace wyraźnie surrealistyczne, które jednak przez swoją siłą oddziaływania pozostały dla mnie najżywotniejszym momentem mojej twórczości. Widząc olbrzymie braki w moich umiejętnościach malarskich, skoncentrowałem się na realistycznym studium i poprawnej, psychologicznie pogłębionej kompozycji. Ten okres poprzez IV i V rok ASP, trwa do dziś i wskutek braku czasu na stałe malowanie, nie wiem jak prędko będę mógł nawiązać do bardziej twórczych, skrótowych rozwiązań tematycznego obrazu. Co do pracy dydaktycznej: jest ona ściśle zależna od tego czy w danym okresie pracuję twórczo czy nie. Własna praca wzbogaca korektę i daje malarzowi wiarę w sens twórczości artystycznej wiarę, którą trzeba nieraz przekazać wahającym się studentom."
Andrzej Wróblewski