[Autoportret nr 75]

Prezentowana praca to malowany tuszem, oszczędny formalnie autoportret. Niezwykła, pogłębiona samoświadomość Wróblewskiego-człowieka i zdolność do refleksji nad swoim życiem (wskazują na nie jego zapiski i korespondencja) niejako każą spodziewać się po artyście bycia gorliwym autoportrecistą. Nie było tak jednak i wśród przeszło 1500 prac składających się na jego oeuvre tylko dwa obrazy olejne i kilkanaście prac na papierze to przedstawienia Wróblewskiego. W sumie niewiele. Czyni to każdy pojawiający się na rynku sztuki autoportret artysty czymś wyjątkowym. W grupie jakich prac – tworzących jakiś ciąg? – można umieścić prezentowaną pracę? Andrzej Wróblewski był człowiekiem skrupulatnie notującym wydarzenia swojego życia – przez kolejne lata zapisywał w terminarzykach (zachowało się ich dziewięć) istotne wydarzenia. Rozmiar kalendarzyków narzucał zwięzłość – trafiały tu tylko rzeczy ważne czy poddające się zanotowaniu. Wypełniają je krótkie hasła odnotowujące spotkania z kolegami czy przyjaciółmi, odbyte podróże, tytuły obejrzanych filmów i przeczytanych książek, a w końcu postępy prac nad kolejnymi obrazami. Można powiedzieć, że te przechowywane w Archiwum Spadkobierców Artysty książeczki same w sobie są rodzajem autoportretu. Mogą jednak również stać się pomocne w określeniu daty powstania prezentowanej pracy. Wiadomo, że między 8 a 11, a potem 21 a 25 lipca 1954 roku pracował nad autoportretem. Zakłada się jednak, że chodzi o pracę znajdującą się w Kolekcji Pakoskiej. Kilka lat wcześniej (1-4 czerwca 1949) Wróblewski zapisał, zwielokrotniając kończącą wyraz literę „y”: „AUTOPORTRETYYY”. Można przypuszczać, że artysta najpierw opracowywał kompozycje na papierze (pod datą 2 czerwca – adnotacja: „akwarela”), by potem malować autoportrety w wersji olejnej (pod datą 3 czerwca – adnotacja: „olej”). Praca tych czterech czerwcowych dni wiązana jest z dwoma autoportretami. Jeden to olej sprzedany na aukcji w domu aukcyjnym PolSwiss Art w grudniu 2016 roku. Drugi to wciąż nieodnaleziony gwasz namalowany na papierze pakowym. Praca nad utrwaleniem swojego wizerunku zbiegła się z pracami nad „Rozstrzelaniami”. Bardziej może niż „zbiegła” należałoby powiedzieć – zwieńczyła bądź zamykała. Albo „towarzyszyła” – jako sposób wizualnej introspekcji dokonywanej w trakcie malowania swojego podzielonego na osiem obrazów cyklu arcydzieła. Tak jakby kończąc „Rozstrzelania” (wyczerpany?) odczuwał potrzebę spojrzenia na siebie. Chronologia twórczości Wróblewskiego związana jest z częstym brakiem pewności, z jakiego dokładnie momentu pochodzą poszczególne prace. Choć kuszące jest datowanie prezentowanej pracy na wspomniany moment kończenia cyklu „Rozstrzelań”, można nie upierać się przy tej hipotezie. Jeśli rysunek rzeczywiście powstał wtedy jako jeden ze szkiców, twarz artysty jest podobniejsza do tej z zaginionego, gwaszowego obrazu z 1949 roku. Przyglądając się twórczości Wróblewskiego nie możemy zapominać, że jego prace rysunkowe miały status niezależnej gałęzi. Rysunki w różnych technikach były oczywiście ściśle związane z obrazami, ale wydarzyło się w nich też dużo niezależnie czy równolegle do malarstwa. Również prezentowaną pracę można rozpatrywać jako to, co Barbara Majewska nazwała po prostu realizacją „potrzeby patrzenia, nieustannego przetwarzania widzialności w formę” (Barbara Majewska, Gwasze, akwarele, rysunki Andrzeja Wróblewskiego. Inedita, s. 9). Wśród innych rysunkowych autoportretów wyróżnia się lapidarnością formy – artyście udało się sprowadzić swoją twarz do zaledwie kilku nagromadzeń tuszowych kresek.

W latach 1945-52 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od roku 1946 brał udział w wystawach, od 1948 zajmował się także publicystyką, głównie z dziedziny sztuki. W latach 1950-54 pełnił funkcję asystenta na krakowskiej ASP w pracowniach m.in. profesora Radnickiego i profesor Rudzkiej-Cybisowej. Zmarł 23 marca 1957 na samotnej wycieczce w Tatrach. W swoich pracach, posługując się oryginalnym, fascynującym językiem malarskim, w sposób niezwykle sugestywny wypowiedział tragiczne doświadczenia pokolenia dorastającego w okresie wojny i wkraczającego w dojrzałość w czasach stalinowskich. Uważany za prekursora nowej figuracji, współczesnego realizmu, także nowej ekspresji, należy do największych polskich malarzy XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.