Słońce i oczy przestrzeni nad grotą, 1964 r.

"(...) Mój dialog z niewidzialnym przejawiał się przez struktury malarstwa materii. Pierwsza indywidualna wystawa sprawiła jednak, że spojrzałem na swoje działania świeżym okiem. Odczułem `nienasycenie` w komunikacji, brak łączności pomiędzy obrazem a znaczącym, owym `niewidzialnym`. To spostrzeżenie - nieważne już, na ile uzasadnione - stało się bodźcem do ciągle kontynuowanych poszukiwań. W tym samym czasie miały miejsce również całkiem osobiste zawirowania, `zaskakujące` odkrycie, że w ogóle siebie nie znam. Pewnym zapisem tych rozterek i wewnętrznego zamieszania był obraz `Wielka Grota`, czyli `Splendor Solis`, który rozpocząłem późną jesienią 1963 roku, a skończyłem w roku następnym. Przedstawia on słońce, ale jednocześnie jest jakby maską pośmiertną. Promienie zwracają się do wewnątrz, jak zęby groty - hiszpańskiego wynalazku służącego do duszenia skazańców. Pomińmy to, czy rzeczywiście grota tak wygląda, jak ją tutaj wyobraziłem. Sporą część obrazu pokrywają rzędy pisma klinowego. Jest to poetycki zapis, który chciałem umieścić w tym obrazie, lecz nie chciałem go ujawniać" (Andrzej Urbanowicz, Serpentyny [w:] Urszula Broll, Andrzej Urbanowicz, Niebezpieczne związki, katalog wystawy, Muzeum Historii Katowic, Katowice 2015, s. 61).
Andrzej Urbanowicz, który od początku pracy twórczej związany był z malarstwem duchowym, ezoterycznym, surrealistycznym, filozofią zen, przez lata współtworzył katowicką grupę artystyczną Oneiron. Prezentowana praca pochodzi z 1964 roku. Nie była ona jedyną pracą z tego czasu, której tematyka dotyczyła "Wielkiej Groty". Równolegle do niej powstała prezentowana praca pt. "Słońce i oczy przestrzeni nad grotą". Obraz będący zapisem wewnętrznych rozterek artysty przedstawia statyczną, geometrycznie opracowaną kompozycję podzieloną na trzy poziome pasy, zamkniętą w bryle trójkąta. Dolny pas, fakturowy, namalowany w odcieniach czerni, przedstawia wariację na temat groty - hiszpańskiego narzędzia tortur. W centrum obrazu widzimy pas w odcieniach beżu, na którym zostały zakomponowane dwie bordowe kule. Analizując tytuł pracy, możemy domyślać się, iż są one "oczami przestrzeni nad grotą". Do czego służą? Czy wypatrują kolejnej ofiary? A może patrzą do wnętrza widza, aby ten zrobił rachunek sumienia? Kompozycję zamyka górny pas, gdzie na bordowym tle w centralnym punkcie umieszczone zostało słońce. Autor nie miał w zwyczaju dzielić się z odbiorcami sztuki pierwotną, osobistą interpretacją prac. Pozostawiał ją widzowi, prowokując do stworzenia własnej interpretacji oraz opracowania własnej symboliki obrazu.

Studiował w ASP w Krakowie i Katowicach, dyplom otrzymał w 1962 roku. Był w latach 1967-1968 członkiem grupy artystycznej Arkat i w 1967 współzałożycielem grupy artystycznej Onerion. W okresie 1967-1970 prowadził galerie i organizował spotkania teoretyczne. W latach 1978-1991 przebywał w Stanach Zjednoczonych, dokąd wyjechał na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej. W 1991 roku artysta brał udział w wystawie "Jesteśmy" w warszawskiej Zachęcie, zaś w 1992 roku odbyła się wystawa retrospektywna jego prac w BWA w Katowicach. Zajmujmował się malarstwem, rysunkiem, grafiką, scenografią, instalacją.