GIEWONT, 1927

Po ukończeniu Gimnazjum św. Anny w Krakowie w roku 1907 zapisał się na ASP, gdzie w latach 1907-1908 uczęszczał do pracowni Leona Wyczółkowskiego, a w latach 1911-1913 do pracowni Stanisława Dębickiego. W czasie studiów otrzymał nagrodę oraz medale brązowe za prace perspektywiczne i akt. Równocześnie studiował na Wydziale Prawa i administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 1913 roku uzyskał stopień doktora. W kolejnych trzech latach uczył rysunku w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Od 1915 do 1917 roku kontynuował sam studia u Wojciecha Weissa. Otrzymał wówczas nagrodę i brązowy medal na wystawie. Odbył podróże artystyczne do Wiednia, Włoch i na Węgry. W roku 1936 zamieszkał na stałe w Kielcach, gdzie pracował jako konserwator wojewódzki i kierownik Oddziału Sztuki przy Urzędzie Wojewódzkim w Kielcach. W czasie okupacji udzielał prywatnych lekcji rysunku i malarstwa, od roku 1944 prowadził wykłady z historii sztuki na kursach tajnego Uniwersytetu w Kielcach. Po wojnie przyczynił się do powstania kieleckiego oddziału ZZPAP, którego został prezesem. W latach 1946-1947 prowadził kursy rysunku i malarstwa przy Szkole Rzemiosł Artystycznych. Wykładał też historię sztuki w seminarium duchownym. Od 1948 roku opiekował się działem malarstwa w Muzeum Świętokrzyskim. Od roku 1932 był członkiem grupy Zwornik i Towarzystwa Grafików, ponadto należał do Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, Związku Polskich Artystów Plastyków, Towarzystwa Miłośników Przeszłości Karkowa, brał udział w pracach Komisji do Badań Historyków Sztuki w Kielcach, w którym przewodniczył sekcji plastycznej. Brał udział w licznych wystawach w Krakowie, Warszawie, Lwowie, Łodzi, Wilnie, Bydgoszczy, Poznaniu, Zakopanem, Kielcach, Radomiu, Zagrzebiu, Belgradzie, Paryżu, Sztokhomie, Kapsztadzie i Chicago. W malarstwie przede wszystkim posługiwał się techniką olejną, ale najpełniej wypowiadał się w akwareli. Malował przede wszystkim pejzaże z Podhala, Podola, Kielecczyzny, krajobrazy nadmorskie, widoki z Włoch. Nawiązywał do impresjonizmu, stosował delikatne, subtelne tonacje kolorystyczne.
Prezentowana akwarela, w której najchętniej malował artysta, jest doskonałym przykładem lekkości, z jaką przedstawiał Oleś naturę. Zróżnicowany w tonacjach zieleni widok na Tatry, u których podnóża śpi wtulona w zbocza wieś, jest wyrazem ciszy i kontemplacji. Przestrzeń połoniny, która rozciąga się na