Pokłon Trzech Króli, około 1675

Publikowany: Katalog wystawy Aurea porta Rzeczypospolitej. Sztuka gdańska od XV do XVIII wieku, Muzeum Narodowe w Gdańsku, 1997.

z ekspertyzay Teresy Grzybkowskiej:
Obraz powstał, jak można sądzić, około 1675 roku, kiedy to artysta zyskiwał najwięcej zamówień na obrazy ołtarzowe. Prawie wszystkie przypadły na lata1670-1675. Pó¼niej tego typu dzieła zlecał uczniom, sam wykonując tylko korekty.
Pokłon Trzech Króli należy do najlepszych płócien religijnych Stecha.
Bliski w kompozycji i egzotycznym sztafażu świetnemu obrazowi Chrzest dworzanina królowej Kandaki przez św. Filipa. Stech zręcznie operuje tu repertuarem form zaczerpniętych ze sztuki flamandzkiej, zwłaszcza twórczości Rubensa. Właśnie ze względu na te zalety obraz (jako wówczas nieznany nauce) opublikowałam w eseju poświęconym malarstwu gdańskiemu w I tomie katalogu wystawy zorganizowanej w 1997 roku w Muzeum Narodowym w Gdańsku.
Pokłon Trzech Króli stanowi wręcz podręcznikowy przykład religijnego obrazu Stecha w typie takich, jakie malował dla Pelplina. Kompozycja omawianego dzieła, poszczególne postacie, rekwizyty, wreszcie nastrój zbliża je do tych właśnie płócien. Zwłaszcza należy tu wymienić Wyznanie wiary św. Maurycego, Chrzest dworzanina królowej Kandaki przez św. Filipa. Typ fizjonomiczny Marii jest tożsamy z tą postacią w obrazie Świętej Róży z Limy w dominikańskim kościele św. Mikołaja w Gdańsku. Wiele figur biorących udział w Męczeństwie św. Andrzeja oraz w malowidle w pelplińskim kościele noszącym tytuł Sambor II ofiarowuje cystersom Pogódki. Dominacja czerwieni, błękitów, lekko zamglony drugi plan - to cechy znamienne dla stechowskiej gamy barwnej i operowania przestrzenią.
Stech był najwybitniejszym malarzem 2. połowy XVII wieku pracującym w Gdańsku. Pierwsze nauki malarskie pobierał w pracowni ojca - Henryka, a po jego śmierci w 1653 r. uzupełniał u Adolfa Boya. Ożeniony w 1658 r. z córką swego mistrza, wkrótce przejął jego warsztat; kroniki podają, że w 1662 został przyjęty do gdańskiego cechu malarzy. Tworzył głównie na zamówienie cystersów do ich kościołów w Oliwie i Pelplinie, jak i dla katolickich świątyń w samym Gdańsku. Sławę zyskał jako portrecista gdańskiego patrycjatu. Artysta potrafił nadać odrębny wyraz również malowanym przez siebie obrazom religijnym. Malował również weduty, martwe natury, współtworzył koncepcję cyklu malowideł w krużgankach pelplińskich, był też autorem ilustracji do dzieł Jana Heweliusza. W jego twórczości, szczególnie zaś w portretach, widoczna jest znajomość osiągnięć sztuki holenderskiej, natomiast kolorystyka jego płócien pozwala przypuszczać, że nieobce mu były wzory wielkiego malarstwa włoskiego.