Jeźdźcy marokańscy

Był członkiem "kolonii artystycznej". Obok J.Brandta i W.Czachórskiego, najpopularniejszy z polskich malarzy stale przebywających i działających w Monachium. Po studiach w warszawskiej Klasie Rysunkowej (1868-71) pod kierunkiem R.Hadziewicza, A.Kamińskiego i W.Gersona uzupełnił swe warsztatowe umiejętności w akademii drezdeńskiej (1871-1872). W 1872 r. osiadł w Monachium, gdzie kontynuował naukę. Przez rok uczył się w monachijskiej Akademii pod kierunkiem A.Wagnera, a następnie przeniósł się do prywatnej pracowni Brandta. Regularnie wysyłał swe prace na wystawy w Berlinie, Dreźnie, Wiedniu i Paryżu. W 1890 r., w dowód uznania dla artystycznych dokonań, został mianowany honorowym profesorem monachijskiej ASP. Jego obrazy, odznaczane medalami na wystawach były rozchwytywane przez zbieraczy i handlarzy. W roku 1890 artysta został honorowym profesorem monachijskiej Akademii. Tematem jego prac były sceny rodzajowe, śniegi, sanny, zaprzęgi polowania, wilki i konie. Po powrocie z Afryki w jego obrazach pojawiły się tematy orientalne. Chętnie malował Beduinów na galopujących koniach, ruszających na „świętą wojnę”, uciekających przed samunem, czy zbierających się u wodopoju. Obrazy Wierusza ukazujące motyw wiejskiego wesela prezentowano na "Wystawie doborowych dzieł malarstwa polskiego" w poznańskim TPSP w 1918 r. ("Drużba", poz. 46; "Orszak weselny", poz. 56; "Wesele krakowskie", poz. 57). Zbliżony kompozycyjnie obraz "Polski orszak weselny" opublikowany został w książce H.-P. Bühlera “Józef Brandt, Alfred Wierusz-Kowalski i inni. Polska szkoła monachijska” (Warszawa 1997, il. 51)