Wianki, ok. 1886 r.

"Analizując formę prac Dauna: zachowane na Plantach w Krakowie pomniki Lilli Wenedy i przede wszystkim Grażyny można uznać tego artystę za autora analizowanej rzeźby. Podobieństwo pomiędzy dziewczyną rzucającą wianek a postacią Grażyny, zwłaszcza w sposobie budowania formy oraz charakterystyczny gest podtrzymywania sukni, wskazuje Dauna na autora kompozycji "Wianki". (...) I choć rzeźbę cechuje nieco sztywna, akademicka forma, z elementami romantycznego naturalizmu, to stanowi ona zdecydowanie interesujący przycznek do poznania rzeźby krakowskiej XIX wieku. Prezentuje nie tylko nieznaną pracę Alfreda Dauna, artysty ściśle związanego z Krakowem, lecz przede wszystkim jest - jak dotychczas - jedyną znaną i sygnowaną rzeźbą dekoracyjną z Wytwórni Kafli Adama Żychonia. Należy także do tych krakowskich, rodzajowych kompozycji, których zachowało się stosunkowo niewiele."
Anna Król, fragment opinii z 25 sierpnia 2014 r.

Alfred Daun ukończył krakowską Szkołę Sztuk Pięknych, gdzie szlifował warsztat rzeźbiarski pod okiem Walerego Gadomskiego. Naukę kontynuował w Wiedniu w latach 1873-78. Od 1898 roku pracował jako pedagog w Szkole Przemysłu Artystycznego. Na I Wystawie Sztuki Polskiej w Sukiennicach artysta wystawił pięć rzeźb, m.in. kompozycję "Janek", którą dostrzegła krytyka chwaląc "żywość i poetycki nastrój". Daun tworzył portrety, kompozycje rodzajowe oraz pomniki i rzeźby architektoniczne. Był autorem rzeźb na krakowskich Plantach: Lilla Weneda (z fundacji dr Henryka Jordana wykuta w kamieniu pińczowskim w 1885 roku, w 1897 zastąpiona odlewem z brązu) oraz Grażyna i Litawor z 1886 roku. Ponadto był autorem m.in. alegorii Muzyki, Opery i Operetki na elewacji Teatru Słowackiego w Krakowie. Do jego uczniów należeli Bolesław Biegas, Xawery Dunikowski, Tadeusz Breyer oraz Jan Szczepkowski.