Macierzyństwo, 1936 r.

"W mazistych portretach Aberdama, w jego martwych naturach jest wyrazistość jakości malarskich tak silna, że przechyla się sama i popycha oglądającego w pewna zmysłową inność, w uchylające się codziennemu doświadczeniu doznawanie."
Joanna Pollakówna, "Malarstwo polskie między wojnami. 1918-1939", Warszawa 1982, s. 85

Aberdam studia artystyczne rozpoczął w 1913 roku w Monachium. Zmobilizowany w 1914 roku, trafił do rosyjskiej niewoli i został zesłany na Sybir. Od 1917 przebywał w Moskwie gdzie zapoznał się z osiągnięciami radzieckiej awangardy. Po wojnie wrócił do Lwowa, a w 1921-22 podjął studia malarskie w Akademii krakowskiej u Teodora Axentowicza, następnie u Alexandra Archipenki w Berlinie. Przyjaźnił się wtedy m.in. z Arturem Nachtem-Samborskim. W 1923 wyjechał do Francji, gdzie pozostał współtworząc Ecole de Paris. Był współzałożycielem Grupy Czterech (razem z Menkesem, Weingartem i Weissbergiem). Dużo wystawiał w Paryżu i Londynie, ale nie stracił też kontaktów z rodzinnym Lwowem, Warszawą i Krakowem. Duża retrospektywa prac artysty miała miejsce w Genewie w 1970 roku.
Artysta malował martwe natury i kompozycje figuralne. W latach dwudziestych pozostawał pod wpływem sztuki Cézanne’a, Picassa i kubistów. Od lat trzydziestych zaczął formować indywidualny język artystyczny. Obrazy budował z "rozwichrzonych" plam, obrazom nadawał matową, lekko rozmytą fakturę. Tworzył sceny o intymnym nastroju, zamknięte w monochromatycznej, stonowanej kolorystyce.