Żółte róże, 1918 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Kraków

„Gdy wiosna nadejdzie – mówi Karpiński – co parę dni kupuję pęki róż, bez których nie mogę się wprost obejść. One dla mnie są szkołą kolorytu”.
FRANCISZEK KLEIN, „CZAS”, 18.02.1928

W malowanych przez Karpińskiego niezliczoną ilość razy „portretach” kwiecistych bukietów najbardziej przewidywalnymi elementami byłyby: chiński wazon z ornamentem, takaż filiżanka i fragment wnętrza w tle. Tym razem jednak artysta wybrał ujęcie bardzo zredukowane: patrzymy na sam bukiet kwiatów, bez wazonu, w kadrze niebywale ciasnym. Właściwie jest to kołtun kremowych róż, bez didaskaliów filiżanek i zegarów, bez rekwizytów z wnętrza mieszczańskiego pokoju. Owo kompozycyjne kłębowisko, pozornie bezładne, to wyrachowana próba inteligencji dla widza. Wzrok oglądającego obraz błądzi w koło po strukturze bukietu, gdzie artysta nie zaznaczył wyraźnego początku ani końca kompozycji. Wśród skąpej i przewidywalnej palety zieleni liści i beżów kwiatów, tylko bystry obserwator dostrzeże wreszcie sedno: jeden mały różowy pączek wschodzącego kwiatu, a wnet drugi i trzeci – kontrapunkty, jeszcze bardziej misternie ukryte. Różowe akcenty schowane są w kompozycji tak subtelnie, że od razu demaskują rękę mistrza. Te drobne objawienia, detale, które zagarniają cały obraz, ów wizualny magnes, stanowiący o całej kompozycji i wymowie dzieła – to rodzaj rozbudowanego punctum, zjawiska, które dopiero kilka dekad później, w drugiej połowie XX wieku, zdefiniuje teoria fotografii.
Prezentowane studium żółtych róż daje nieodparte wrażenie, że Karpiński posługuje się fotograficznym spojrzeniem: ciasnym kadrem, uciętą kompozycją, skupieniem na detalu. Niemniej jest to zabieg czysto malarski, z warsztatu artysty doskonale wykształconego i świadomego procesów widzenia. Nie bez znaczenia pozostaje tu także obsesja autora na punkcie róż, która została utrwalona w tym uporczywym spojrzeniu na bukiety kwiatów, znacznie przekraczającym normy studium martwej natury. Stylistyczny zabieg postawienia drobnego lecz bardzo mocnego akcentu jaskrawego koloru pojawia się dosyć często u Karpińskiego, a najbardziej wyrazistym przykładem jest obraz „Lido” (1907), gdzie karmazynowa plama parasola prowokacyjnie zakłóca ciszę bladej, pustej plaży. „Żółte róże” można uznać za bardzo subtelny, a tym bardziej ujmujący koncept, jeden z tych kilku znanych w twórczości Karpińskiego momentów, gdy malarz, zręcznie manipulując kompozycją i kolorem, nonszalancko „puszcza oko” do widza.

W latach 1891-99 studiował w krakowskiej SSP u Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Wincentego Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Edukację artystyczną uzupełniał w pracowni Ažbego w Monachium (1903) W latach 1904-07 kontynuował naukę w ASP w Wiedniu u Kazimierza Pochwalskiego, w Paryżu w Academie Willi (1908-12) oraz w 1922 w Academie Collarossi. Podróżował do Włoch, Londynu, Budapesztu. Był członkiem m.in. TPSP w Krakowie oraz wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918-27 został wiceprezesem TPSP w Krakowie. Głównym tematem jego prac były portrety, sceny rodzajowe, widoki miejskie głównie Monachium i Paryża oraz martwe natury z motywem kwiatów.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.