Portret kobiety w kapeluszu

Prezentowany obraz jest sztandarowym przykładem twórczości Karpińskiego, charakterystycznej dla okresu dwudziestolecia międzywojennego, wyznacznikami której są stylistyczna prostota, elegancja i intymność przedstawienia. Charakterystycznym motywem w twórczości Alfonsa Karpińskiego są przedstawienia pięknych kobiet. Był bardzo cenionym portrecistą, wielokrotnie malował damy, aktorki, modelki znane z krakowskich salonów. Na ukształtowanie się indywidualnego stylu Karpińskiego decydujący wpływ miały lata spędzone w Paryżu, które zaowocowały wprowadzeniem do malarstwa technik impresjonistycznych. W swoich obrazach z doskonałym skutkiem łączył realistyczne malarstwo salonowe z dekoracyjnymi wątkami secesyjnymi i influencjami malarstwa francuskiego schyłku XIX wieku. Jednakże mimo kojarzenia przez artystę różnych stylów i tendencji obrazy Karpińskiego cechuje kameralny klimat malarstwa Młodej Polski.

W latach 1891-1899 studiował w krakowskiej SSP u F. Cynka, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza i L. Wyczółkowskiego. Edukację artystyczną uzupełniał w pracowni Ažbego w Monachium (1903 r.) W latach 1904-1907 kontynuował naukę w ASP w Wiedniu u K. Pochwalskiego, w Paryżu w Academie Willi (1908 - 12) oraz w 1922 r. w Academie Collarossi. Podróżował do Włoch, Londynu, Budapesztu. Był członkiem m.in. TPSP w Krakowie oraz wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918 - 27 został wiceprezesem TPSP w Krakowie. Głównym tematem jego prac były portrety, sceny rodzajowe, widoki miejskie głównie Monachium i Paryża oraz martwe natury z motywem kwiatów.