LEKTURA W SALONIKU, 1930

Alfons Karpiński rozpoczął naukę malarstwa w latach 1891-99 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. W 1903 r. studiował u Antona Ažbégo w Monachium a w latach 1904-07 u Kazimierza Pochwalskiego w Wiedniu. Edukację uzupełniał w Paryżu w Académie Willi (1908-12) i Académie Colarossi (1922). Po studiach zamieszkał w Krakowie. Stąd podróżował do Włoch, Paryża, Londynu. W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Uczestniczył regularnie w wystawach w kraju i za granicą (m.in. w Stanach Zjednoczonych). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i do wiedeńskiej Secesji. W latach 1918-27 był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Malował bardzo dużo, początkowo sceny rodzajowe, widoki miejskie i portrety kobiece, które przyniosły mu dużą popularność. Od lat 20-stych jego twórczość zdominowały niezliczone martwe natury o pastelowych barwach i nieco zamglonym, stłumionym świetle.
W twórczości Karpińskiego portretowane kobiety przedstawiane były zwykle w całej postaci lub półpostaci, siedzące w fotelach lub na kanapach. Obok malował artysta fragment salonu ze stylowym meblem, obrazami, lustrami, zegarami, rzeźbami, bukietami kwiatów i innymi bibelotami, które często powtarzały się w jego dziełach.
Obraz Lektura w saloniku jest charakterystycznym dla artysty ujęciem portretowanej kobiety, a namalowany tu stół i zegar kominkowy odnajdujemy wielokrotnie w innych jego obrazach (por. M. Bartoszek, Alfons Karpiński 1875-1961, Katalog Muzeum Okręgowego w Sandomierzu, Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli 2001-2002: s. 84 il. 72 Portret Carlotty Bologna, 1938 r.; s. 80 il. 63 Wnętrze salonu, ok. 1930; s. 91 il. 84 Wnętrze pokoju, przed 1957; s. 92 il. 86 Autoportret w pracowni, 1960).