KWITNĄCE KASZTANY, 1927

Malarstwo studiował w latach 1891-1895 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, potem w monachijskiej Akademii u Antona Ažbégo (1903), w latach 1904-1907 w Akademii wiedeńskiej u Kazimierza Pochwalskiego a później w paryskich Académie Willi i Académie Colarossi. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", Grupy "Zero", Grupy "Dziesięciu", Powszechnego Związku Artystów Polskich Niezależnych, oraz wiedeńskiej Secesji. Malował przede wszystkim utrzymane w kameralnym nastroju portrety kobiece i kompozycje kwiatowe. W latach wcześniejszych malował pejzaże oraz widoki z Włoch i Paryża.
Artysta zaprezentował swój ulubiony motyw, jakim są kwiaty, jednakże w zupełnie innej kompozycji. Zazwyczaj martwe natury kwiatowe ustawiane były przez niego w przestrzeniach pokojowych, na stole (dobrze, gdy z polerowanym blatem, w którym mogą się odbijać przedmioty), z dodatkowymi elementami leżącymi obok lub wiszącymi na ścianie. W tym wypadku w niewielkich rozmiarów obrazie, malarz, z niewielkiej odległości, jak gdyby na zdjęciu makro, chciał przybliżyć widzowi piękno kasztanowca. Niczym karta z zielnika, którą namalował artysta delektujący się fakturą i kolorem, obraz ten pozostawiony jedynie w dwóch barwach - bieli i zieleni jednocześnie zróżnicowanych tonalnie staje się oryginalnym dziełem sztuki zarówno od strony botaniki jak i historii sztuki. Na odwrocie obrazu widnieje napis wykonany ręką Karpińskiego z tytułem dzieła oraz adresem; stąd wiemy, że artysta namalował drzewo, widoczne z okna jego mieszkania.