Kobieta w kapeluszu

Od czasów pierwszej indywidualnej wystawy Karpińskiego w krakowskim TPSP w 1911 roku krytyka artystyczna przyjmowała jego sztukę z dużym entuzjazmem. Szczególnym uznaniem cieszył się stworzony przez artystę typ portretowy, w którym dopatrywano się zerwania z matejkowsko-grottgerowską manierą portretu salonowego i przejścia do bliskiego formule sztuki Młodej Polski modelu "paryskiego". Karpiński, co dobrze ilustruje "Kobieta w kapeluszu", był szczególnie wrażliwy na sztukę swojego mistrza z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, Wojciecha Weissa. Gładka faktura obrazu, jego przytłumiona kolorystyka, przygaszone światło i pastelowa gama barwna decydują jednak o indywidualności stylu Karpińskiego. W "Kobiecie w kapeluszu" widać również ewolucję twórczą, którą przeszedł artysta. Jego wczesne portrety cechuje demoniczna stylizacja przedstawianych kobiet. Karpiński - co pokazują szczególnie portrety paryskiej modelki, Jane - lubował się w typie młodopolskiej femme fatale. W "Kobiecie w kapeluszu" przybyszewszczyzna ustąpiła miejsca subtelnej analizie psychologicznej.

W latach 1891-99 studiował w krakowskiej SSP u Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Wincentego Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Edukację artystyczną uzupełniał w pracowni Ažbego w Monachium (1903) W latach 1904-07 kontynuował naukę w ASP w Wiedniu u Kazimierza Pochwalskiego, w Paryżu w Academie Willi (1908-12) oraz w 1922 w Academie Collarossi. Podróżował do Włoch, Londynu, Budapesztu. Był członkiem m.in. TPSP w Krakowie oraz wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918-27 został wiceprezesem TPSP w Krakowie. Głównym tematem jego prac były portrety, sceny rodzajowe, widoki miejskie głównie Monachium i Paryża oraz martwe natury.