Zuzanna, 1941 r.

Prezentowana praca pochodzi z wojennego okresu twórczości Alfonsa Karnego. Rzeźba, przywodząca na myśl na wpół wykończone, czy opracowane tylko w detalach rzeźby Michała Anioła, zdradza szereg analogii z innymi pracami Karnego z lat 40. XX wieku, np. "Portretu Isi", czy "Spotkania z muzą". Te analogie to zarówno rysy twarzy modelki, szeroka fala jej włosów, czy charakterystyczna szorstka, sześcienna kostka podstawy. To właśnie te elementy decydują o odmienności pracy od przedwojennych dzieł rzeźbiarza: gładkich i klasycyzujących. Zdaniem monografisty rzeźbiarza, Andrzeja Kisielewskiego, to właśnie początek lat 40. i prace powstałe podczas nazistowskiej okupacji wyznaczają najważniejszą cezurę w twórczości artysty. Kisielewski tak pisał o wojennej twórczości Karnego: "Rzeźbiarz pozostał w Warszawie. Rozpoczął urządzanie nowej pracowni w jednym z budynków przy ulicy Wspólnej, również na strychu. Bardzo szybko przystąpił do realizacji nowych rzeźb. W tym okresie twórczość Alfonsa Karnego zdaje się osiągać swoją pełnię, jakby na przekór okupacyjnej codzienności. Jego rzeźby charakteryzują się swoistym klimatem, stają się rozpoznawalnymi poprzez określony charakter pisma (...). Portrety te, ściśle podporządkowane strukturze materiału, nie są jednak monotonne i nużące w swojej masie, pomimo jakże podobnych często rozwiązań formalnych. Wcześniejsze, na pozór rozbiegane i chaotyczne poszukiwania artysty łączą się teraz w jedną całość. W rzeźbie Karnego kumuluje się dekoracyjny linearyzm wyniesiony jeszcze z okresu zainteresowań grafiką i rysunkiem. Ujawnia się rytmika form będąca echem 'zaciosów' z kręgu ugrupowania Rytm. Pojawia się również i to, co jeden z krytyków (w odniesieniu do prac Stanisława Ostrowskiego) wcześniej określił 'porodinowskim psychologizmem Ostrowskiego'. Nadal silne jest ciążenie rzeźby Karnego ku klasycyzmowi wyniesionemu z pracowni Tadeusza Breyera - jednak coraz mniej znajdziemy tutaj poprzedniej stylizacji.

Polski rzeźbiarz. Portretował wybitne postacie polskie (Mikiłaj Kopernik, Aadam Mickiewicz, Józef Piłsudski) i obce. Jego granitowe i brązowe rzeźby otrzymały złote medale na wystawach w Paryżu i Brukseli. W 1920 zaciągnął się do armii gen. Józefa Hallera. W 1923 roku osiedlił się Warszawie. W 1924 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Breyera. W 1925 roku rzeźby Karnego zostały zaprezentowane na wystawie prac uczniów wyższych szkół artystycznych w ramach Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Po ukończeniu nauki, w 1930 roku, artysta otrzymał stypendium na wyjazd do Francji, Niemiec i Belgii. W 1939 roku rzeźby Karnego wystawiane były w Londynie, a potem w Nowym Jorku - skąd już nie powróciły z powodu wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku podczas bombardowania Warszawy spłonęła pracownia artysty wraz z dziełami rzeźbiarskimi. Po wojnie Karny tworzył w duchu polskiego socrealizmu. Jednak jego prace z tego okresu, choć podejmowały pożądane wówczas tematy, pod względem stylistycznym nie odbiegały daleko od form, które ukonstytuowały się w twórczości artysty w latach trzydziestych. W 1949 roku otrzymał pracownię w Warszawie przy ul. Wiejskiej. W 1960 roku rzeźbiarz urządził sobie wakacyjną pracownię w Gdańsku, dokąd wyjeżdżał rokrocznie w okresie letnim. W 1963 roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa prac Alfonsa Karnego - objazdowy pokaz jego rzeźb.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.