POPIERSIE ŁĄCZNICZKI KRYSTYNY KRAHELSKIEJ

W 1920 służył w armii generała Józefa Hallera, następnie pracował w Klubie Obywatelskim w Białymstoku, gdzie miała miejsce pierwsza wystawa jego rysunków. W 1923 przyjechał do Warszawy, gdzie, borykając się z trudnościami bytowymi, parał się m.in. wykonywaniem ilustracji dla czasopism. W następnym roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Po ukończeniu studiów w 1930 artysta wyjechał do Paryża, odwiedzając również Niemcy i Belgię. Podróże te utwierdziły artystę w przekonaniu o konieczności nawiązywania we współczesnej sztuce do tradycji klasycznej. Po powrocie do kraju brał czynny udział w życiu artystycznym stolicy, a jego wystawiane na licznych wystawach rzeźby otrzymywały coraz częściej prestiżowe nagrody (m.in. Medal Brązowy na Salonie Dorocznym w Zachęcie w 1930; Medal Srebrny w 1932 na Salonie tamże; Nagroda Artystyczna miasta stołecznego miasta Warszawy za całokształt twórczości w 1934; I nagroda w konkursie "Dziecko w sztuce polskiej" w 1938). Rzeźby Karnego zyskiwały również wysokie oceny za granicą - w 1934 artysta otrzymał Złoty Medal i Order króla Leopolda na Międzynarodowej wystawie sztuki w Brukseli, w 1937 Złoty Medal na wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu. W roku akademickim 1933/34 wykładał jako profesor formy i perspektywy w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona.
W trakcie II wojny światowej znaczna część dotychczasowego dorobku Karnego uległa zniszczeniu na skutek wydarzeń z 1939 i 1944 roku. Pomimo niesprzyjających okoliczności artysta tworzył wówczas wiele, angażując się równocześnie w podziemne nauczanie (jednym z tajnych miejsc, w których odbywały się zajęcia podziemnego Uniwersytetu, była jego pracownia).
Dominującym w jego twórczości tematem pozostawał zawsze portret, tyle, że pojmowany coraz bardziej umownie, symbolicznie. Powstające głowy portretowe poświęcone były pamięci konkretnych osób. Do takich tez należy portret Krystyny Krahelskiej, łączniczki, kurierki podczas wojny, autorki piosenki "Hej chłopcy, bagnet na broń". W 1937 pozowała Ludwice Nischowej do pomnika syreny, który dwa lata później został ustawiony na Wybrzeżu Kościuszkowskim.
W twórczości Alfonsa Karnego nie sposób dopatrzyć się gwałtownych przemian. Do końca życia artysta respektował zasady rzeźby wyniesione z pracowni Tadeusza Breyera, zwolennika formy odwołującej się do tradycji klasycznej.
W czasopismie "Głos Plastyków" w 1937 roku artysta pisał m.in.: "W sztuce nie uznaję ani walorów, ani mody nowoczesności, ani sensacji - uznaję wartości wieczne, tkwiące w istocie bytu duchowego. Rzeźba dla mnie ma być symbolem nieznanych, ukrytych w nas wartości psychicznych i ma być zagadką samą w sobie, bez tematu. (...) Szukam odwiecznego spokoju i odwiecznej radości estetycznej w ładnej, miękkiej linii, harmonijnej, cichej, a jednocześnie tytanicznej, bez odrobiny dramatu, rozterki, bólu, niewiary".