Głowa kobiety, 1957 r.

"Wszystko co rzeźbię powstaje z emocjonalnego stosunku do ludzi, zafascynowania czyjąś osobowością, talentem czy po prostu twarzą… To (...) mój mały, prywatny hołd składany ludziom wielkim lub fascynującym… Robiłem więc (...) portrety albo głowy. Portret wiadomo czym jest, natomiast głową nazywam własną kompozycję na temat wybranej osoby… To suma tyle samo rzeczywistości, co pracy wyobraźni…"
(Alfons Karny)

Polski rzeźbiarz. Portretował wybitne postacie polskie (Mikiłaj Kopernik, Aadam Mickiewicz, Józef Piłsudski) i obce. Jego granitowe i brązowe rzeźby otrzymały złote medale na wystawach w Paryżu i Brukseli. W 1920 zaciągnął się do armii gen. Józefa Hallera. W 1923 roku osiedlił się Warszawie. W 1924 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Breyera. W 1925 roku rzeźby Karnego zostały zaprezentowane na wystawie prac uczniów wyższych szkół artystycznych w ramach Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Po ukończeniu nauki, w 1930 roku, artysta otrzymał stypendium na wyjazd do Francji, Niemiec i Belgii. W 1939 roku rzeźby Karnego wystawiane były w Londynie, a potem w Nowym Jorku - skąd już nie powróciły z powodu wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku podczas bombardowania Warszawy spłonęła pracownia artysty wraz z dziełami rzeźbiarskimi. Po wojnie Karny tworzył w duchu polskiego socrealizmu. Jednak jego prace z tego okresu, choć podejmowały pożądane wówczas tematy, pod względem stylistycznym nie odbiegały daleko od form, które ukonstytuowały się w twórczości artysty w latach trzydziestych. W 1949 roku otrzymał pracownię w Warszawie przy ul. Wiejskiej. W 1960 roku rzeźbiarz urządził sobie wakacyjną pracownię w Gdańsku, dokąd wyjeżdżał rokrocznie w okresie letnim. W 1963 roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa prac Alfonsa Karnego - objazdowy pokaz jego rzeźb.