Głowa dziewczynki

Polski rzeźbiarz. Portretował wybitne postacie polskie (M. Kopernik, A. Mickiewicz, J. Piłsudski) i obce. Jego granitowe i brązowe rzeźby otrzymały złote medale na wystawach w Paryżu i Brukseli. W 1920 zaciągnął się do armii gen. J. Hallera. W 1923 roku osiedlił się Warszawie. W 1924 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Breyera. W 1925 roku rzeźby Karnego zostały zaprezentowane na wystawie prac uczniów wyższych szkół artystycznych w ramach Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Po ukończeniu nauki, w 1930 roku, artysta otrzymał stypendium na wyjazd do Francji, Niemiec i Belgii. W 1939 roku rzeźby Karnego wystawiane były w Londynie, a potem w Nowym Jorku - skąd już nie powróciły z powodu wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku podczas bombardowania Warszawy spłonęła pracownia artysty wraz z dziełami rzeźbiarskimi. Po wojnie Karny tworzył w duchu polskiego socrealizmu. Jednak jego prace z tego okresu, choć podejmowały pożądane wówczas tematy, pod względem stylistycznym nie odbiegały daleko od form, które ukonstytuowały się w twórczości artysty w latach trzydziestych. W 1949 roku otrzymał pracownię w Warszawie przy ul. Wiejskiej. W 1960 roku rzeźbiarz urządził sobie wakacyjną pracownię w Gdańsku, dokąd wyjeżdżał rokrocznie w okresie letnim. W 1963 roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa prac Alfonsa Karnego - objazdowy pokaz jego rzeźb.