`Szczelina`, ok. 1960 r.

Od końca lat 50. artysta stopniowo w coraz większym stopniu poświęcał się badaniu struktury obrazu. Podkreślał materialny status i rangę samej farby, różnicował fakturę kompozycji i eksponował niuanse kolorystyczne. Mistrzowskim przykładem takich działań, należących już do obszaru malarstwa materii, jest seria prac z lat 60. zatytułowanych "Szczeliny". Łączą one w sobie cechy kompozycji płaszczyznowej i reliefowej: stanowią całości rozgrywające się na płaszczyźnie, a zarazem przekraczające jej ograniczenia. Efekt ten osiągnął artysta, nakładając farbę bardzo grubymi warstwami, a ponadto wprowadzając do kompozycji materiały niemalarskie. Były to drobne elementy różnorodnego pochodzenia (drobiny metalowe, drewniane, z tworzyw sztucznych), jakby wyłaniające się spomiędzy dwóch pasm zamalowanego płótna.
W 1939 roku rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice Lwowskiej - ukończył je w roku 1946 na Politechnice Gdańskiej. Po wojnie kształcił się w krakowskiej ASP. Pod koniec lat 50 - tych zaczął malować metaforyczne kompozycje, utrzymane w eschatologicznym nastroju. Zafascynowany sztuką informel stopniowo poświęcał się badaniu struktury obrazu. Pod koniec życia wykonał cykl malarsko-rzeźbiarskich struktur formowanych z plastycznej masy. Był autorem serii obrazów przeznaczonych do konkretnego wnętrza (Baby Gołuchowskie - dla zamku w Gołuchowie). Reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji (1954 r.) oraz na Biennale w Sao Paulo (1959 r.).