DWOREK, 1929

Aleksander Jędrzejewski był malarzem, scenografem i pedagogiem. Studia artystyczne odbywał w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego w latach 1923-29. Dużo podróżował, poznał Francję, Włochy, Grecję, Turcję, północną Afrykę. Po pewnym czasie zamieszkał w Kucku, gdzie rozwinął także działalność na polu scenografii. Brał udział w wystawach Bractwa św. Łukasza w kraju i za granicą (m.in. na Biennale w Wenecji oraz w Pittsburgu). Należał do odłamu Bractwa, który skłaniał się w stronę kolorystycznej koncepcji malarstwa. Żywiołowo i z pasją transponował wrażenia i uczucia na wszechwładny kolor, organizujący kompozycję i nastrój obrazów. Malował pełne słońca krajobrazy, sceny uliczne, studia ruchu. Tworzył z temperamentem i pogodnym humorem, nie tracąc fantazji i radości życia do końca swych dni. Po wojnie osiadł we Wrocławiu poświęcając się przede wszystkim scenografii współpracował z wrocławskim Teatrem Polskim oraz wieloma scenami w kraju, m.in. Teatrem Wielkim w Łodzi. Był laureatem wielu prestiżowych nagród. Zajmował się także pracą pedagogiczną, był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Prezentowany obraz był eksponowany na wystawie pośmiertnej artysty zorganizowanej w 1975 roku w Biurze Wystaw Artystycznych we Wrocławiu. Jest reprodukowany w wydanym przy tej okazji katalogu. W tejże publikacji krytyk sztuki Janusz Bogucki napisał: "Jędrzej jak go nazywano wśród kolegów i przyjaciół startował jako artysta pod koniec lat dwudziestych, wyróżniając się wcześnie odrębnymi cechami swej twórczości w kręgu malarzy tworzących głośną wtedy i aktywną grupę Bractwo św. Łukasza. Bractwo głosiło programowo respekt dla solidnej roboty opartej o doświadczenia formalne i techniczne mistrzów dawnych, z drugiej zaś strony zwracało się ku współczesności, czerpiąc z niej nie tylko tematykę, ale także skłonności do geometryzującej i ekspresyjnej formy (...) Określając jego pozycję najbardziej ogólnie można powiedzieć, że z kolegami z "Bractwa" łączyło go zainteresowanie sprawami tematu, przedmiotu, nawet anegdoty czerpanej wprost z życia z powszedniej realności. Zainteresowanie to czyniło go równocześnie tak innym od ogromnej większości polskich postimpresjonistów, dla których temat i przedmiot tak często bywał głównie okazją do "budowania kolorem" pięknej płaszczyzny obrazu. (...) Ważność tematu i realność kształtu przedmiotów współistnieją tu z malarskim doznaniem żywiołu barwy i światła, który wciela się we wszystko, co widzialne. Przede wszystkim zaś w krajobrazy, a także w dostrzeżone w nich zdarzenia lub bodaj ślady ludzkiej obecności. Dotyczy to i w równej mierze pejzażów z Kazimierza, Łucka i Bosforu z Wiśniowca i z Wenecji, z Dinan we Francji i z Przemiłowa pod Wrocławiem, z wielokrotnych podróży po Europie i z pełnego kwiatów małego domowego ogrodu."