PEJZAŻ ZE SIENY, 1925

Aleksander Augustynowicz - studiował w latach 1883-86 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Szynalewskiego, W. Łuszczkiewicza i J. Matejki. Od roku 1888 kontynuował naukę w Monachium, w szkole S. Hollósy`ego. Podróżował do Włoch i na Węgry. Do kraju powrócił w 1890 i zamieszkał na stałe we Lwowie. Pracował tam m.in. nad malar-ską dekoracją foyer Teatru Miejskiego. Po wybuchu I wojny światowej przeprowadził się do Zakopanego a od roku 1921 zamieszkał w Poznaniu. Działalność artystyczną rozpoczął od malowania niewielkich obrazów rodzajowych, największe uznanie zdobył jako malarz portretów. Malował także studia kwiatów, kwitnące drzewa, pejzaże z Tatr, Huculszczyzny, Podola, Poznańskiego i Pomorza, wprowadzając do nich niejednokrotnie zabytki architektury. Wypowiadał się przede wszystkim w technice akwarelowej. Jego sztuka cieszyła się dużym uznaniem. Był członkiem lwowskiego ZAP, warszawskiego TZSP, należał do warszawskiego Klubu Akwarelistów Polskich. Wystawiał w TPSP w Krakowie i w Warszawie, w Salonie A. Krywulta, F. Rychlinga i A. Gutnajera, w TZSP w Poznaniu, zaś za granicą w Wiedniu, Monachium, Petersburgu, Londynie, Berlinie. Prace artysty znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, Poznaniu, Krakowie. Muzeum im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Śląskim we Wrocławiu, Regionalnym w Gorlicach, w Rzeszowie i Łańcucie.